Στο ραδιόφωνο παίζει Barbra Streisand … Guilty. Σε ελεύθερη μετάφραση το ρεφραίν λέει «δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να αισθ...
Στο ραδιόφωνο παίζει Barbra Streisand … Guilty. Σε ελεύθερη μετάφραση το ρεφραίν λέει «δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι». Κι όμως. Εγώ αισθάνομαι ενοχές. Πεταμένος χρόνος, πεταμένα λεφτά. Ευτυχώς όχι δικά μου.
Έχει αλλάξει άραγε κάτι σε σχέση με τις άλλες φορές; Μήπως δεν θα είναι οι ίδιες φάτσες; Ή μήπως δεν θα είναι τα ίδια λόγια;
Μ’ αυτά και μ΄ αυτά έφτασα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Παρκάρω και … γρήγορα. Μη χάσω και το τρένο! Στην αποβάθρα ελάχιστοι επιβάτες. Ποιος χαζός ταξιδεύει Σαββατιάτικα έξι η ώρα το πρωί για Αθήνα; Μην απαντήσεις, είναι ρητορικό το ερώτημα.
Δύο κυρίες πιο πέρα αριστερά, δυο φοιτήτριες στα δεξιά μου και τρεις, ας τους πούμε πρόσφυγες, για να συνεννοηθούμε, πίσω αριστερά μου. Όλοι κοιτάμε αριστερά προς την κατεύθυνση από την οποία θα έρθει το τρένο. Όλοι εκτός απ’ τους τρεις. Αυτοί έχουν σταθερά καρφωμένο το βλέμμα στα δεξιά. Εκεί είναι ο στόχος. Αν ήμασταν σε μπαράκι θα μπορούσες να το πεις και καμάκι.
Ευτυχώς το τρένο κάποια στιγμή έρχεται με μόλις ένα τέταρτο καθυστέρηση. Τώρα πότε πρόλαβε από τη Θεσσαλονίκη ως την Κατερίνη να καθυστερήσει ένα τέταρτο, θα σε γελάσω. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα λύσουν, φαντάζομαι, οι Ιταλοί που αγόρασαν τον ΟΣΕ. Ως τότε εμπιστευόμαστε τον υπουργό που λέει ότι η διαδρομή με το τρένο θα διαρκεί όσο και με το αεροπλάνο.
Άφιξη στην Αθήνα θεωρητικά στις 10:23. Αν ήμασταν στην Ιαπωνία. Δυστυχώς όμως είμαστε στην Ελλάδα. Ευτυχώς είμαστε στη Ελλάδα. Γιατί αν όντως το τρένο έφτανε στις 10:23 θα είχα 7 λεπτά για να προλάβω την έναρξη της συνέλευσης. Τώρα το τρένο θα φτάσει όποτε του καπνίσει, αλλά και η συνέλευση αποκλείεται να ξεκινήσει πριν τις 12:30. Οι μόνοι ηλίθιοι που είναι στην ώρα τους είναι όσοι έρχονται από την επαρχία. Οι εκπρόσωποι των αθηναϊκών Ε.Λ.Μ.Ε. έρχονται όποτε θέλουν. Άλλοι στις 12:00, άλλοι στις 17:00 και άλλοι το βράδυ, μόνο για τις ψηφοφορίες.
«Επόμενη στάση Παλαιοφάρσαλος. Αποβίβαση από τη δεξιά πλευρά του τρένου. Ολιγόλεπτη στάση για αλλαγή μηχανής.»
Ολιγόλεπτη που λέει ο λόγος. Αλλαγή μηχανής. Ελλάδα 2017 και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη την ηλεκτροκίνηση σε όλη τη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Όλα τα βαγόνια πέφτουν στο σκοτάδι. Όλα εκτός από το βαγόνι της Α θέσης. Για δες! Ακόμα και το ταξίδι με τρένο είναι ταξικό! Έχεις λεφτά; Βλέπεις το φως το αληθινό όταν οι συνταξιδιώτες σου είναι βυθισμένοι στα μαύρα σκοτάδια. Ευτυχώς σε λίγο ξημερώνει και αυτό το φως ανήκει σε όλους. Δεν φορολογείται και δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας.
Τώρα το τραγούδι στα ακουστικά μου λέει «Gone with the winner» και μου θυμίζει αυτό που οι δημοσκόποι λένε «παράσταση νίκης». Όλοι θέλουν να είναι με το νικητή. Και οι αποδόσεις είναι αντιστρόφως ανάλογες με τις προσδοκίες. Όσο πιο σίγουρη η νίκη, τόσο μικρότερη η απόδοση.
«Επόμενος σταθμός Θήβα. Αποβίβαση από τη δεξιά πλευρά του τρένου. Εκτιμώμενος χρόνος άφιξης στο Σταθμό Λαρίσης 11:10».
Πες 11:30 για να είσαι μέσα. Εντάξει μια ώρα καθυστέρηση δεν είναι τίποτα. Η αλλαγή της μηχανής έγινε γρήγορα. Βλάβη δεν υπήρξε. Μεγάλη αναμονή για να περάσει άλλη αμαξοστοιχία δεν είχαμε. Θεομηνία ή άλλο έκτακτο γεγονός δεν υπήρξε. Κι όμως μία ώρα καθυστέρηση έτσι χαλαρά. Ο ΟΣΕ σε αποζημιώνει αν η καθυστέρηση είναι μεγαλύτερη από μιάμιση ώρα!
Οι κοπέλες στα διπλανά καθίσματα συζητούν.
- Έχεις eyeliner; Το έχω μέσα στη βαλίτσα και δεν μπορώ να το βγάλω.
- Δεν έχω.
- Αυτό το crayon το έχεις;
- Τι είναι; Φούξια;
- Νούμερο 45. Χειμερινό κόκκινο.
Τ’ ακούς; Υπάρχει και χειμερινό κόκκινο. Μόνο εγώ βιάζομαι να τελειώσει αυτό το ατελείωτο ταξίδι με το αεροπλάνο … εε συγνώμη με το τρένο ήθελα να πω. Τι τα θες; Είναι ωραία η ζωή όταν είσαι είκοσι. Μερικές selfies ακόμα παρακαλώ.
Μπαα … αυτό το τρένο έχει χαθεί προ πολλού.
Η συνέλευση των Προέδρων με περιμένει.
Γιώργος Βαρδακώστας
