Page Nav

{fbt_classic_header}

Τελευταια νεα:

latest

Να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα οι καθηγητές του Δημοσίου;

Του Νίκου Τσούλια, πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ Και μόνο που θέτω το ερώτημα μπορεί να κακοχαρακτηριστώ. Ωστόσο, έχω δύο επιχειρήματα π...

Να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα οι καθηγητές του Δημοσίου;

Του Νίκου Τσούλια, πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ

Και μόνο που θέτω το ερώτημα μπορεί να κακοχαρακτηριστώ. Ωστόσο, έχω δύο επιχειρήματα που είναι πανίσχυρα στην απόπειρά μου.

α) Πολλά πράγματα που είναι προφανή αλλού, στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι.

β) Η ελευθερία της σκέψης είναι το πιο ανεκτίμητο αγαθό του ανθρώπου και τίποτα δεν μπορεί να την αμαυρώσει – και ως εκ τούτου κάθε σκέψη / ερώτημα έχει «δικαίωμα» να τεθεί!

Αλλά ας πάμε στην ουσία του θέματός μας. Υπάρχει μια καθολική εικόνα που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας και τη συλλογική νοοτροπία μας, η μαζική φροντιστηριακή ανάπτυξη, που δεν αφορά μόνο το σχολείο αλλά και κάθε διαγωνιζόμενο σε κάθε είδους εξετάσεις. Κάθε γειτονιά έχει και το φροντιστήριό της αλλά και σχεδόν κάθε σπιτικό, που έχει παιδιά στη βασική εκπαίδευση, έχει αναφορά σε κάποιο φροντιστήριο, συλλογικό και νόμιμο ή ιδιαίτερο και παράνομο ή και τα δύο. Η αντίφαση της οικογένειας ως προς τον απόλυτο παραλογισμό του προβλήματός μας αποτυπώνεται και στο εξής στοιχείο. Ενώ παρακαλεί τον καθηγητή να κάνει το «ιδιαίτερο» στο παιδί του, την …επόμενη στιγμή τον «καταριέται» και ειδικά αν δεν επιτύχει στην πρώτη των πρώτων του επιλογή, γιατί της τρώει τα χρήματα – που μάλλον δεν τα έχει στις ημέρες μας…   

Σ’ αυτή την εικόνα της εκτεταμένης φροντιστηριακής ανάπτυξης έχει εμπλακεί και ένα μέρος των καθηγητών του Δημοσίου, για τους οποίους έχει τεθεί το ερώτημά μας. Θα αρκούσε μια και μόνο απάντηση και το όλο ζήτημα της συζήτησης να εξαντληθεί. Και η απάντηση είναι ένα απόλυτο «όχι» στη δυνατότητα αυτών των καθηγητών, γιατί είναι παράνομο. «Ακούστηκε» μια ιδέα – πρόταση σε κάποιες συζητήσεις να νομιμοποιηθούν τα «ιδιαίτερα», να έχουν οι εκπαιδευτικοί Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, ώστε τελικά να μην έχουμε φοροδιαφυγή, η οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα. Δεν είναι όμως εκεί ο πυρήνας του προβλήματος.  

Αλλά αξίζει να συνεχίσουμε – μετά το απόλυτο όχι - για να αναλύσουμε κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές. Και ας δούμε αρχικά το ζήτημα της παρανομίας. Υπάρχει μια παρακμιακή νοοτροπία, που προσπαθεί να αποκτήσει «ορθολογική επιφάνεια» και να εμφανιστεί μάλιστα και επιθετική! Πρόκειται για τη γνωστή ιστορία της ανεπάρκειας των μισθών – βέβαια αυτό αναφερόταν και στην προ κρίσης εποχή αλλά δεν έχει καμιά σημασία το όλο οικονομικό περιβάλλον – και ότι υπεύθυνη είναι η πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας που «σπρώχνουν» τους καθηγητές στην ανέχεια και απ’ εκεί είναι ένα μόλις βήμα η παρανομία.

Πρόκειται για σαθρό επιχείρημα. Όλοι οι κλάδοι στη χώρα μας και σήμερα και αύριο – όπως συνέβαινε και όπως θα συμβαίνει πάντα… - δεν θα μένουν ικανοποιημένοι από τη μισθολογική τους κατάσταση. Αυτό μπορεί να είναι αιτιολογία για τον δικαστικό να χρηματίζεται για να βγάλει την άλφα απόφαση ή για το γιατρό, για το μηχανικό, για τον καθηγητή, για κάθε επαγγελματία του δημοσίου για να πάρει το φακελάκι και να επιδίδεται στην παρανομία; Αν ναι, να το ομολογήσουμε χωρίς διάφανα φτιασιδώματα, γιατί το «σώμα της παρανομίας» είναι και φαίνεται ολόγυμνο.

Εδώ είναι και το βαθύτερο νόημα της παρακμιακής μας αντίληψης. Όλοι μας είμαστε κατά της παρανομίας αλλά όχι και κατά της δικής μας παρανομίας. Και συχνά πυκνά έχουμε και μια φοβερά προκλητική δικαιολογία. Όλοι παρανομούν, εγώ θα σώσω την κατάσταση ή εγώ θα είμαι το κορόιδο; Αλλά αφού το ισχυριζόμαστε όλοι αυτά τα εκπληκτικά, πού είναι τελικά η ένσταση και γιατί τίθεται και πού θέλω να καταλήξω; Ότι τελικά χαρακτηριζόμαστε από βαθιά παρακμιακή νοοτροπία, αφού η παρανομία μας είναι προσωπικό και συλλογικό, κοινωνικό και εθνικό στοιχείο. Και είναι προφανές ότι όταν ένας λαός δεν θέλει τους νόμους που ο ίδιος αποφασίζει, πολύ απλά δεν θέλει να ζήσει οργανωμένα και ορθολογικά, δεν θέλει να διαμορφώσει εξ ορισμού κοινωνία δικαιοσύνης – πόσο μάλλον να αγωνιστεί για αυτή. Είμαστε απλά ένας λαός που ζούμε σ’ αυτή την όμορφη γωνιά της γης και μιλάμε την ίδια γλώσσα…

Αλλά, για να επανέλθουμε στη βασική κοίτη του θέματός μας, υπάρχει και άλλη όψη ακόμα πιο παρασιτική πέραν εκείνης της παρανομίας. Αν ο καθηγητής κάνει ιδιαίτερο μάθημα σε μαθητή του σχολείου του, τότε η όλη παρανομία εμφανίζεται ως πταίσμα μπροστά στη μεγαλύτερη έκφραση βαρβαρότητας, τη συναλλαγή. Εδώ προφανώς ο καθηγητής εκμεταλλεύεται με τον πιο κυνικό τρόπο τη θέση του που του έχει δώσει η πολιτεία και η κοινωνία. Ποιος μπορεί να απαντήσει τα απλά ερωτήματα που τίθενται από μόνα τους;

• Πώς θα βαθμολογεί αντικειμενικά και χωρίς επηρεασμό, όταν θα έχει και το «ιδιαίτερό του» μέσα στην τάξη ή έστω μέσα στο σχολείο του;

• Πώς θα προγραμματίζει τα διαγωνίσματά του και πώς θα διαφυλάττει τα θέματά του από την ιδιαίτερη σχέση του;

• Πώς θα νιώθει που έχει μέσα στην αίθουσα και το «ιδιαίτερό του»;

• Αν ένας μαθητής ισχυριστεί ότι ο εν λόγω καθηγητής δεν βαθμολογεί αντικειμενικά και δίκαια – γιατί και μόνο ο μαθητής γνωρίζει τα «ιδιαίτερά του» -, τι θα του απαντήσει;

• Πώς αντιμετωπίζει το γεγονός ότι σαφώς κάποιοι – αν όχι όλοι – οι μαθητές του θα γνωρίζουν την …ιδιαιτερότητά του, ανεξάρτητα από το αν βγει στην επιφάνεια;

• Θα τολμάει να διαπαιδαγωγεί ή να μιλάει για ορθολογισμό και για αξίες ανθρωπιστικές κλπ κλπ;

• Τέλος, πώς θα βλέπει τους άλλους συνάδελφούς του – σα να μη συμβαίνει τίποτα;

Υπάρχουν μάλιστα εκπαιδευτικοί, που έχουν εξαφανίσει κάθε ίχνος συστολής και πουλάνε τα «προσόντα» τους (πολλά χρόνια στις Δέσμες /Κατευθύνσεις / Προσανατολισμούς, Βαθμολογητές συνεχώς στις Πανελλαδικές, έκδοση «βιβλίων – σημειώσεων»…) δίκην πραμάτειας, και πάνε και ένα βήμα πιο πέρα – καμαρώνουν στους «άλλους» ότι είναι καλοί ιδιαιτεράκηδες και έχουν αυτή τη μεγάλη τιμή ανά ώρα! Αυτοπροσδιορίζονται δε ως καλοί καθηγητές, αφού έχουν «πέραση» στην αγορά εργασίας και δεν είναι μόνο δημόσιοι υπάλληλοι όπως οι άλλοι.

Έτσι οι διαβρωμένες συνειδήσεις ανακαλύπτουν ένα πέρασμα για να γίνουν «νομιμοποιημένες συνειδήσεις» βρίσκοντας …δικαίωση στην πραγματικότητα της ανταλλακτικής αξίας και των εμπορευματοποιημένων αγαθών. Ενισχυτικό στοιχείο σ’ όλο αυτό το φαινόμενο των ιδιαίτερων είναι και το γεγονός της ζήτησής τους από πηγές που πάντα θα υπάρχουν. Γιατί εδώ δεν είναι μόνο η μεγαλοαστική τάξη αλλά και υπουργοί, βουλευτές, πολιτικοί, δήμαρχοι, μεγαλοεπαγγελματίες και γενικά παράγοντες της δημόσιας ζωής, η μεσοαστική τάξη, οι νεόπλουτοι κλπ κλπ.   

Ας αφήσουμε τις θεωρίες για τους χαμηλούς μισθούς, για τις ευθύνες των κυβερνήσεων, για τις αδυναμίες του συνδικαλισμού, για τις παρανομίες των άλλων, για την άδικη κοινωνία, για τις τόσες και τόσες ανισότητες του «συστήματος», για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Όλα αυτά υπάρχουν. Αλλά επιβραβεύονται ιδεολογικά και κοσμοθεωρητικά από τη δική μας παρακμιακή αντίληψη και πρακτική. Και συμβάλλουμε προφανώς και προσωπικά στην όξυνση των ανισοτήτων, τις οποίες ξορκίζουμε μετά θεωρητικής μανίας.  

Ας μην εμπαίζουμε τους εαυτούς μας. Τα ιδιαίτερα φροντιστήρια σε μαθητές του σχολείου μας είναι νοοτροπία και πράξη παρανομίας και ανηθικότητας, ανεντιμότητας και συναλλαγής, διαφθοράς και παρακμής. Αμαυρώνουν πλήρως την εικόνα του εκπαιδευτικού και του παιδαγωγού. Αν συνειδητοποιήσουμε τη ζημιά που κάνουμε, ίσως να υπάρχει ελπίδα.

Και κάτι εκτός και επί του θέματος… Στον αντίποδα των καθηγητών του άρθρου, ως ζωντανό διαπαιδαγωγικό παράδειγμα και ως φωτεινό σύμβολο ελπίδας και προόδου είναι το σύνολο των εκπαιδευτικών που εργάζονται στα Κοινωνικά Φροντιστήρια όλης της χώρας. Να λοιπόν η ιανόμορφη όψη μας. Εκπαιδευτικός: Dr Jekyll & Mr Hyde, Εκπαιδευτικός με δύο συγκρουόμενες όψεις: της αγωγής και της αλληλεγγύης αλλά και της συναλλαγής και της παρανομίας.   

Υ.Γ.

Και κάποιες διευκρινήσεις σε σημεία που προκαλούν παρεξηγήσεις – ίσως γιατί δεν τα εκφράζω καλά…

1. Δεν είμαι γενικά κατά των φροντιστηρίων αλλά κατά του μαζικού και καθολικού χαρακτήρα του όλου φαινομένου, που μετασχηματίζει τελικά την έννοια της εκπαίδευσης και της αγωγής, του προσωπικού διαβάσματος κλπ κλπ

2. Προφανώς τα νόμιμα φροντιστήρια υπηρετούν κοινωνικές ανάγκες και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν για πολλούς λόγους ακόμα και για τον απλό λόγο ότι δεν έχουμε διευθυνόμενη οικονομία. Σέβομαι απόλυτα αυτά τα φροντιστήρια και τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, που εργάζονται σ’ αυτά!  

3. Προφανώς επίσης και τα δικά μου παιδιά έκαναν φροντιστήρια και στις ξένες γλώσσες και για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο.