Την πρώτη φορά που το ακούσαμε, το πήραμε ως αστείο. «Το σύστημα δεν αφήνει τους μαθητές να ερωτευθούν (!). Τα παιδιά νιώθουν ενο...
Την πρώτη φορά που το ακούσαμε, το πήραμε ως αστείο.
«Το σύστημα δεν αφήνει τους μαθητές να ερωτευθούν (!). Τα παιδιά νιώθουν ενοχές, αν το Σάββατο βγουν να πιουν κανένα ποτάκι (!)»
Μάλλον λάθος θα έκανε ο υπουργός. Δεν εννοούσε αλκοολούχο ποτάκι, αλλά αναψυκτικό ή γαλατάκι. Αλλά λάθος που επαναλαμβάνεται δεν είναι λάθος.
«Πάνε τα παιδιά Σαββατόβραδο με τους φίλους τους να πιούν ένα ποτό και γυρίζουν γεμάτα ενοχές. Κάθε μέρα καβγάδες κτλ.»
Άντε πάλι τα ίδια.
Σε περίπτωση που το αγνοείς υπουργέ μου, οι μαθητές πράγματι βγαίνουν και δυστυχώς όχι μόνο το Σαββατόβραδο. Και πίνουν όχι ένα ποτάκι, αλλά πολλά ποτάκια, που μάλιστα πολλές φορές είναι και μπόμπες. Και εννοείται ότι δεν αισθάνονται καθόλου ενοχές.
Και η πολιτεία δεν κάνει απολύτως τίποτα. Προτείνω λοιπόν υπουργέ μου να στείλεις κάποιον από τους συμβούλους σου σε έναν μαθητικό χορό. Βάλτον να μετρήσει πόσοι μαθητές γίνονται λιώμα και σέρνονται στα πατώματα. Και ρώτα, γιατί δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος.
Ρώτα και τους εκπαιδευτικούς που συνοδεύουν σε πολυήμερες εκδρομές, πόσα μπουκάλια μαζεύουν κάθε φορά. Πόσοι μαθητές καταλήγουν μεθυσμένοι βάζοντας σε κίνδυνο τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί όταν αναφερόμαστε σε έφηβους που καταναλώνουν αλκοόλ. Το πρόβλημα είναι σοβαρό και θα γίνει σοβαρότερο, αν το ενισχύουμε αντί να προσπαθούμε να το καταστείλουμε.
Γιώργος Βαρδακώστας
