Το θυμάστε; "Εμείς θα παίζουμε το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν" έλεγε τότε ο κύριος Τσίπρας. Μάλιστα πολλοί από εμάς τον π...
Το θυμάστε; "Εμείς θα παίζουμε το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν" έλεγε τότε ο κύριος Τσίπρας. Μάλιστα πολλοί από εμάς τον πιστέψαμε. Ωστόσο για το χορό είχε δίκιο. Μόνο, που χορεύει ο ίδιος παρέα με την Όλγα και τους συντοπίτες του, που καμαρώνουν το παλικάρι.
Να 'σαι καλά Αλέξη μας. Να τρως και να πίνεις στην υγειά των κορόιδων κι άμα λάχει χόρεψε και κανένα "καγκελάρι".
Τώρα εσύ αναγνώστη αναρωτιέσαι τι είναι το "καγκελάρι". Όχι μην κάνεις συνειρμούς. Αυτό, που αισθάνεσαι και σε πονεί δεν είναι το "καγκελάρι" αλλά το "μαρτζαφλάρι" του Αλέξη και της παρέας του.
Τι είναι ο «Καγκελάρης»
Το «Καγκελάρι» ή «Καγκελάρης» Παπαδατών Πρεβέζης χορεύεται πάνω σ’ ένα τραγούδι, χωρίς ενόργανη συνοδεία που το εκτελουν οι άντρες και οι γυναίκες χορευτές. Δηλαδή, ο χορός δεν συνοδεύεται από μουσικά όργανα, αλλά παίρνει τον ρυθμό από το τραγούδι. Ακούγονται λόγια που εξυμνούν την πίστη, την Παναγία και τον Άγιο Γεώργιο, που αναφέρονται στην εκκλησία, στην αγάπη, στην ξενιτιά, στην τοπική παράδοση, στον πόλεμο εναντίον των Τούρκων στη σκλαβωμένη Ελλάδα και την προσδοκία για την απελευθέρωση του γένους.
Ο χορός παραπέμπει σε αρχαϊκές μορφές τόσο με το ρυθμικό του σχήμα (αντίσπαστος U_ , _U) όσο και με την αντιφωνία, το τραγούδισμα δηλαδή των εξαρχόντων γεροντότερων ανδρών των πρώτων στίχων και της ακόλουθης επανάληψής τους από τους υπόλοιπους χορευτές. Το χορευτικό του μοτίβο σχηματιζόταν από 5 κινήσεις που επαναλαμβάνονταν σ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.
Ο καγκελάρης, ο οποίος χορευόταν την τελευταία μέρα ενός εξαήμερου πανηγυριού που άρχιζε στο χωριό την Κυριακή του Πάσχα και τελείωνε την Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής, οφείλει το όνομά του στα «καγκέλια», το δίπλωμα δηλαδή του χορού.
Οι χορευτές ήταν πιασμένοι θηλυκωτά από το μπράτσο και η διάταξή τους ήταν αυστηρά προκαθορισμένη, με τους γεροντότερους μπροστά, τους νεότερους να ακολουθούν και τις γυναίκες να έπονται, επίσης κατά ηλικία.
Αυτός ο χορός ήταν ένα πρόσχημα για να συναντηθούν οι σκλαβωμένοι κάτοικοι, χωρίς να τους υποψιαστούν οι Τούρκοι. Με τα λόγια του τραγουδιού, αντάλλασαν μηνύματα, μάθαιναν ειδήσεις και σχεδίαζαν τον αγώνα τους για τη λευτεριά. Τα χέρια είναι σφιχτά δεμένα, γιατί έτσι έδινε ό ένας στο άλλο θάρρος, ενώ το πάτημα, στο τελευταίο βήμα του χορού, είναι έντονο, καθώς συμβόλιζε τη θέληση για τη λευτεριά.
Το βίντεο είναι από το πανηγύρι στο Αθαμάνιο, πέρσι τον Αύγουστο.
