Φωνάζει «αγάπη» και φιλάει τα μπράτσα του. Το επαναλαμβάνει και αυτή τη φορά υποδύεται το στρίπερ. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το βίντεο...
Φωνάζει «αγάπη» και φιλάει τα μπράτσα του. Το επαναλαμβάνει και αυτή τη φορά υποδύεται το στρίπερ. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το βίντεο ολοκληρώνεται και με μάτια που αναζητούν κάτι υγιές, κλείνω τα tabs και κοιτάω τον τοίχο απέναντί μου. «Τι πήγε λάθος?», με ακούω να ψιθυρίζω και γέρνω προς την άκαμπτη οθόνη του υπολογιστή.
Σωστά μαντέψατε όσοι καταφέρατε να κάνετε τη σύνδεση. Αναφέρομαι στον γνωστό πλέον Τάσο, από την εκπομπή «Ραντεβού» του Μάρκου Σεφερλή. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι ο δεύτερος θεωρείται στην Ελλάδα του σήμερα αντάξιος παρουσιαστής ίσως και show man, μόνο και μόνο επειδή ξέρει να αναπαραγάγει χυδαιότητες και ομοφοβικά αστεία, και θα εστιάσω στον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Προσωπικά είμαι της άποψης ότι ο καθένας επιλέγει σύντροφο με οιονδήποτε τρόπο τον εκφράζει, έστω και μέσω ενός τηλεοπτικού πλατό. Αυτό που με ενοχλεί όμως, είναι να του δίνεται το βήμα ώστε να λερώσει μια τόσο ουσιώδη λέξη, όπως η Αγάπη, μόνο και μόνο για να γίνει αρεστός στο κοινό ή στην χειρότερη να δει το προφίλ του στο facebook να κερδίζει δημοτικότητα. Και το δε κοινό να παραληρεί στην παρακίνηση του Τάσου, χειροκροτώντας και φωνάζοντας ρυθμικά.
Και ξαναρωτάω: Τι πήγε λάθος? Γιατί αυτή η λέξη, στο άκουσμα της οποίας έχω δει ανθρώπους να κομπιάζουν και να αναμετριούνται με καυτά ποτά για να την αντιμετωπίσουν, χρησιμοποιείται πλέον τόσο φθηνά? Δηλαδή αγαπητέ καναλάρχη, μου λες ότι αγάπη είναι να αναγνωρίζω πόσο υπέροχος είμαι και σαν άλλος νάρκισσος να σκύβω για να φιλήσω τον εαυτό μου?
Γιατί δεν σου κρύβω, φανταζόμουν αυτήν την αγάπη που την έχουμε κάνει σήμερα καραμέλα, σαν έναν τύπο που εκεί που δουλεύει, σηκώνει το ακουστικό για να πάρει τηλέφωνο την κοπέλα του και να κολλάει το ραδιόφωνο δίπλα του, απλά γιατί άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι και ήθελε να της το αφιερώσει. Σαν εκείνο το άλλο το κορίτσι, που επειδή βλέπει την φίλη της να καίγεται για ένα τραγουδιστή, πληρώνει εισιτήριο για να τη συνοδεύσει στη συναυλία- παρόλο που δε ξέρει αυτός ούτε καν πώς μοιάζει.
Μπορεί και να έχω λάθος αντίληψη για το τι είναι τελικά αγάπη. Πάντως αυτό που προσπαθείς να μου πουλήσεις εσύ κε Σεφερλή, είναι πολύ μακριά. Και όχι, αυτά που μόλις περιέγραψα, δεν ανήκουν σε κανένα ουτοπικό κόσμο. Συμβαίνουν καθημερινά. Απλώς αυτά δεν πουλάνε. Ναι. Στην Ελλάδα του σήμερα δεν πουλάει η αξιοπρέπεια και η ταπείνωση ενός δεκαοχτάχρονου που μαζεύει τις λέξεις για να εκφράσει τι νιώθει στην κοπέλα με τα δύσπιστα μάτια, όπως ένας ζητιάνος που αναζητάει δεκανίκια.
Όλα αυτά που λέω παραπάνω, δεν είναι ούτε πολύ ροζ, ούτε πολύ ιπποτικά. Απλά έχουμε ξεχάσει πώς είναι να αγαπάμε αληθινά. Σας παρακαλώ μην το λησμονείτε. Είναι το μόνο που μας κάνει ανθρώπους όταν είμαστε γυμνοί. Και από ρούχα αλλά και από παχιά λόγια.
Τεντζεράκη Μαριάνθη
