Θυμάσαι πιο παλιά; Αρχές του 2010 λέγαμε: «Αποκλείεται να κόψουν τους δικούς μας μισθούς, είναι οι χαμηλότεροι στο δημόσιο». Κι όμως οι...
Θυμάσαι πιο παλιά; Αρχές του 2010 λέγαμε: «Αποκλείεται να κόψουν τους δικούς μας μισθούς, είναι οι χαμηλότεροι στο δημόσιο». Κι όμως οι αθεόφοβοι μας τους έκοψαν. Και μετά μας τους ξαναέκοψαν και τους ξαναέκοψαν. Παράλληλα αύξησαν και τους φόρους. Και μετά τους αύξησαν και πάλι ξανά και ξανά.
Η δωρεάν ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη καταργήθηκε στην πράξη. Μπορείς να φτιάξεις τα δόντια σου ή ν’ αλλάξεις γυαλιά ή να κάνεις φυσιοθεραπείες χωρίς να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη; Μπορείς να κάνεις την οποιαδήποτε εξέταση χωρίς να πληρώσεις; Ψάχνουμε σαν τον Διογένη για γιατρό συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ και καταλήγουμε στα πολυιατρεία του ΙΚΑ και στα δημόσια νοσοκομεία, όπου όμως κι εκεί είχαν φροντίσει οι προηγούμενοι να βάλουν παράβολο 5 €.
Οι κανονικές και οι αναρρωτικές άδειες μειώθηκαν. Δεν συμφέρει πλέον ν’ αρρωστήσεις. Κι αν αυτό συμβεί, είναι προτιμότερο να πας άρρωστος στο σχολείο, παρά να βρεις γιατρό να σ’ εξετάσει.
Ήρθε το νέο πειθαρχικό με το οποίο καταργήθηκε το τεκμήριο της αθωότητας. Σημειωτέον, ακόμα μέχρι σήμερα εξακολουθεί να ισχύει, αφού το σχετικό νομικό πλαίσιο δεν καταργήθηκε.
Ακολούθησε η αύξηση του ωραρίου μας κατά 10 %, που εκτόξευσε το χρόνο παραμονής μας στο σχολείο και το χρόνο προετοιμασίας στο σπίτι.
Πώς αντέδρασε τότε ο κλάδος;
Θυμάστε τις μεγάλες γενικές συνελεύσεις του 2013; Στην Κατερίνη 550 συνάδελφοι μαζεύτηκαν για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την αύξηση του ωραρίου και τι είδαν; Είδαν τους επαγγελματίες κομματικούς συνδικαλιστές να πιάνονται στα χέρια..
Σήμερα ο ένας περνάει τα πρωινά του στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, πίνοντας τον «καφέ» του στην υγειά των κορόιδων συναδέλφων του. Ο άλλος το παίζει Πρόεδρος και τα έχει κάνει πλακάκια με τη διοίκηση του σχολείου του, που κάποτε έβριζε.
Και οι πουλημένοι κομματικοί συνδικαλιστάδες της ΟΛΜΕ; Έκαναν κωλοτούμπα, προετοιμάζοντας τον κλάδο για τις κωλοτούμπες που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια..
Αμέσως μετά και αφού η πολιτεία διαπίστωσε ότι η ΟΛΜΕ είναι κοτέτσι και οι εκπαιδευτικοί κότες, προχώρησε στη διαθεσιμότητα χιλιάδων συναδέλφων μας. Ευκαιρία για γιορτή για τους κομματικούς συνδικαλιστές της τότε αντιπολίτευσης, που σήκωσαν την αριστερή γροθιά και το ‘ριξαν στους αγώνες. Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές από την άλλη βρήκαν ευκαιρία να βολέψουν χιλιάδες «δικούς» τους με μετατάξεις από το παράθυρο, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους.
Καπάκι ήρθε και η κακιά αυτοαξιολόγηση (και καλά χειραγώγηση) με την κανονική να έπεται και να προετοιμάζει το έδαφος για απολύσεις. Χαμός στα σχολεία. Όχι από τις αντιδράσεις, αλλά από εκπαιδευτικούς που έσπευσαν ν’ αποκτήσουν προσόντα. Και να τα προγράμματα, τα σεμινάρια και τα αγορασμένα μεταπτυχιακά!
Και ποια ήταν η αντίδρασή μας; Είπαμε να το δούμε αλλιώς και ψηφίσαμε αριστερά για να δούμε καμιά κόκκινη μέρα. Και είδαμε είναι αλήθεια. Κατακόκκινη που ξέφτισε και σιγά σιγά έγινε ροζ.
Κι άλλες μειώσεις στους μισθούς μας κι άλλες αυξήσεις στους φόρους. Τα τρία σχολεία στα οποία ήμασταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε, για να συμπληρώσουμε το διδακτικό μας ωράριο, έγιναν πέντε! Η προαιρετική μετακίνηση στα δημόσια ΙΕΚ για συμπλήρωση ωραρίου έγινε υποχρεωτική! Οι μεταθέσεις και οι αποσπάσεις σταμάτησαν. Οικογένειες διαλύθηκαν. Αναπληρωτές κοιμούνται στις παραλίες ή μέσα στ’ αμάξια.
Η «αυτοαξιολόγηση» μετονομάστηκε «αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου» και είναι πλέον υποχρεωτική. Να θυμίσουμε βέβαια ότι αυτοί που μας την επέβαλαν είναι οι ίδιοι που καλούσαν τους συναδέλφους να μη συμμετέχουν στην αυτοαξιολόγηση, υπογράφοντας μάλιστα και σχετικό πρακτικό, με την υπόσχεση κάποιας υποτιθέμενης συνδικαλιστικής κάλυψης. Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι.
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μας εφευρίσκει συνεχώς καινούργιους τρόπους για να αυξήσει τις εξωδιδακτικές εργασίες μας και με περηφάνια καυχιέται γι’ αυτό.
Η ειδική αγωγή, πλέον και με νόμο, μπορεί να προσφέρεται από τον οποιοδήποτε. Δεν χρειάζεται κατάρτιση, δεν χρειάζεται χαρτιά, αρκεί μόνο η επιθυμία του εκπαιδευτικού, που με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει τα απαιτούμενα προσόντα, που θα του εξασφαλίσουν ωράριο ή μετάθεση ή κάποια θέση ευθύνης στο μέλλον. Ταυτόχρονα χιλιάδες νέα παιδιά με σπουδές πάνω στην ειδική αγωγή είναι καταδικασμένα στην ανεργία.
Καινούργια πλεονάσματα προέκυψαν με τις μειώσεις στα ωρολόγια προγράμματα, που έγιναν υποτίθεται για το καλό των μαθητών. Και αναρωτιέται κανείς. Αφού η πολιτεία ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το καλό των μαθητών, γιατί δεν κάνει και το επόμενο βήμα; Γιατί δεν μειώνει τον μέγιστο αριθμό μαθητών ανά τμήμα, ώστε να γίνεται καλύτερη δουλειά στο σχολείο και να μειώνεται η ανάγκη για φροντιστήριο; Προφανώς και σ΄ αυτή την περίπτωση το μοναδικό κριτήριο είναι η εξοικονόμηση προσωπικού.
Και ενώ προεκλογικά υπόσχονταν επαναφορά του ωραρίου μας στα πριν το 2013 επίπεδα, ξαναανακαλύπτουν τον τροχό επαναφέροντας τη συζήτηση για το 30ωρο, τρομοκρατώντας τους εκπαιδευτικούς ότι αν ξανάρθουν οι προηγούμενοι θα το εφαρμόσουν. Ξεχνούν βέβαια να πουν ποιος ψήφισε τη νέα τροπολογία και ποιος εξέδωσε την εφαρμοστική εγκύκλιο.
Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, σε κάποιες περιοχές τα κατά τόπους ΠΥΣΔΕ με τη σύμπραξη των τριών διοικητικών μελών, που εκπροσωπούν την εκάστοτε κυβέρνηση, συμπεριφέρονται ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Στην Πιερία για παράδειγμα στέλνουν υποχρεωτικά τους εκπαιδευτικούς για συμπλήρωση ωραρίου σε κατ’ οίκον διδασκαλίες, χωρίς αίτησή τους, παρά το ότι δεν προβλέπεται σε καμία νομοθεσία. Και επιπλέον παραβιάζουν ακόμα και την πρόσφατη νομοθεσία, στέλνοντας εκπαιδευτικούς γενικής αγωγής, εκεί που ο νομοθέτης λέει σαφώς ότι πρέπει να πηγαίνουν εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής.
Όμως όλα τα παραπάνω φαντάζουν πταίσματα μπροστά στο έγκλημα που πρόκειται να συντελεστεί και αφορά την αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων και τις ηλεκτρονικές εγγραφές.
Γιατί όχι, θα πει κάποιος. Άλλωστε είμαστε στο 2018. Γιατί θα πρέπει ο γονιός ν’ αφήνει τη δουλειά του για να πάει στο σχολείο; Αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη κρύβεται σαν τον διάολο στις λεπτομέρειες.
Η πολιτεία έχει φροντίσει να συνδέσει τον ελάχιστο αριθμό μαθητών ανά τμήμα με τα μόρια δυσμενών συνθηκών του κάθε σχολείου. Ταυτόχρονα με την αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων, όπου δεν έλαβε καθόλου υπόψη τις εισηγήσεις των ΕΛΜΕ και ΠΥΣΔΕ, έχει φροντίσει να μειώσει τα μόρια σχεδόν όλων των σχολικών μονάδων.
Όταν λοιπόν ο γονιός επιχειρήσει να γράψει το παιδί του σχολείο (Ποιο σχολείο άραγε; Αυτό που επιθυμεί ή αυτό στο οποίο ανήκει χωροταξικά;) θα διαπιστώσει ότι, για να μη μείνει το παιδί του χωρίς σχολείο, θα πρέπει να δηλώσει και δεύτερη και τρίτη σχολική μονάδα, για την περίπτωση που δεν δημιουργηθεί τμήμα στο σχολείο της πρώτης του επιλογής!
Αν λοιπόν στο σχολείο αυτό και στη συγκεκριμένη τάξη ή τμήμα δεν συμπληρώνεται ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός μαθητών, ο εν λόγω μαθητής θα μετακινείται αυτόματα στο σχολείο της δεύτερης ή της τρίτης επιλογής του. Για να το κάνουμε πιο λιανά, ας αναφέρουμε ένα, όχι φανταστικό, παράδειγμα.
Έχουμε ένα μικρό περιφερειακό λύκειο με 24 μαθητές στην Α Λυκείου, δηλαδή ένα τμήμα. Από αυτούς τους μαθητές στην επόμενη τάξη οι 6 έχουν σκοπό να πάνε σε κάποιο ΕΠΑ.Λ. Οι 18 μαθητές που θα απομείνουν επαρκούν για να γίνει τμήμα γενικής παιδείας, όπου το όριο είναι ας πούμε 15 μαθητές. Όμως για τα τμήματα προσανατολισμού απαιτούνται 8 τουλάχιστον μαθητές και από τους 18 μαθητές οι 6 θα επιλέξουν θετικές σπουδές και οι 12 ανθρωπιστικές. Το σύστημα δεν θα επιτρέψει δημιουργία τμήματος με 6 μαθητές, οπότε αυτοί θα μετακινηθούν στο πλησιέστερο σχολείο, που απέχει 10 χιλιόμετρα. Οι 12 μαθητές που θα απομείνουν μπορούν να σχηματίσουν τμήμα προσανατολισμού, αλλά δεν επαρκούν πλέον για τμήμα γενικής παιδείας!
Έτσι όλη η φετινή Α λυκείου θα μετακομίσει του χρόνου στο άλλο σχολείο και σε δύο χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε Β ούτε Γ, αλλά μόνο Α λυκείου. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που μπορεί να αποδεχτεί ότι θα υπάρχει σχολείο με μία μόνο τάξη; Όχι βέβαια. Και όπως είναι προφανές το σχολείο αυτό θα καταργηθεί.
Μ’ αυτόν τον μαγικό τρόπο η πολιτεία θα καταφέρει, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι να καταργήσει ή να συγχωνεύσει αρκετές σχολικές μονάδες με σκοπό, τι άλλο, την εξοικονόμηση προσωπικού και τις μηδενικές προσλήψεις για τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον. Την πρώτη χρονιά θα φροντίσουν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές (στους οποίους θα προσφύγουν έντρομοι οι συνάδελφοι που βλάπτονται) να εγκριθούν κάποια ολιγομελή. Τη δεύτερη χρονιά λιγότερα και την τρίτη κανένα!
Η Δ.Ο.Ε. βέβαια δείχνοντας «συναδελφική αλληλεγγύη» προς τη Δευτεροβάθμια, έχει ήδη αποδεχθεί την καινούργια μοριοδότηση, βάζοντας το χεράκι της σε όσα θ’ ακολουθήσουν.
Άραγε σε τι διαφέρουν αυτοί από τους προηγούμενους; Οι προηγούμενοι έβγαλαν μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικούς στη διαθεσιμότητα, από τους οποίους τελικά δεν απολύθηκε κανένας. Από την άλλη, αυτοί καταδικάζουν σε αιώνια ανεργία δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δεν έχουν ελπίδα πρόσληψης στο δημόσιο ούτε καν ως αναπληρωτές.
Και οι συνδικαλιστές τι κάνουν; Καμία Ε.Λ.Μ.Ε. πανελλαδικά δεν καταφέρνει να κάνει γενικές συνελεύσεις με πάνω από 20 άτομα και κανένας μα κανένας κομματικός συνδικαλιστής δεν ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό του. Φαίνεται ότι το ψάρι βρωμάει από την ουρά και τα πρόβατα έβαλαν την όπισθεν και δεν ακολουθούν το ευνουχισμένο κριάρι.
Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αν αποφασίζαμε να κλείσουμε τον κομματικό συνδικαλισμό στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί ο κομματικός συνδικαλιστής δεν ενεργεί προς το συμφέρον του κλάδου, αλλά προς το συμφέρον του κόμματος, δηλαδή ουσιαστικά το δικό του συμφέρον.
Όλοι μας είμαστε πολιτικά όντα. Και όταν έρχεται η ώρα των βουλευτικών εκλογών κάτι ψηφίζουμε. Και προφανώς οι περισσότεροι από εμάς ψηφίζουμε κάποιο από τα κόμματα που διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται την εξουσία. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να ψηφίζουμε πάντα το ίδιο, αν και πολλοί το κάνουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας στα υπηρεσιακά συμβούλια ή στα συνδικαλιστικά όργανα, γιατί θα πρέπει να αποφασίζουμε με κομματικά κριτήρια; Γιατί να προτιμούμε το καλό του κόμματος και όχι το καλό του κλάδου;
Γιατί να μην υπάρχει για παράδειγμα ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, ώστε να μπορούμε να επιλέγουμε ανάμεσα σε πρόσωπα και όχι ανάμεσα σε κόμματα, κάτι που αποτελεί και αίτημα της πλειοψηφίας των συναδέλφων; Εμείς στη Πιερία το προσπαθήσαμε, συναντήσαμε όμως τη σθεναρή αντίσταση των κομματικών παρατάξεων, που προτιμούν να μετατρέπουν κάθε εκλογική αναμέτρηση σε δημοσκόπηση.
Ο βήχας διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια και έχουν μαζευτεί πολλά φλέματα. Θα τα φτύσεις ή θα τα καταπιείς; Ή μήπως φοβάσαι ποιον θα πάρουν τα σκάγια; Το ηφαίστειο θα εκραγεί ή θα σβήσει για πάντα;
Κίνηση Ελεύθερων Εκπαιδευτικών
