Έτσι είναι οι αγώνες. Τα τρία ΕΠΑ.Λ. της πόλης ήταν εκεί. Εκπαιδευτικοί και μαθητές. Πάνω κάτω στον πεζόδρομο και μετά βουρ για τα γρα...
Έτσι είναι οι αγώνες. Τα τρία ΕΠΑ.Λ. της πόλης ήταν εκεί. Εκπαιδευτικοί και μαθητές. Πάνω κάτω στον πεζόδρομο και μετά βουρ για τα γραφεία των κυβερνώντων βουλευτών.
- Σας καλωσορίζουμε και χαιρόμαστε που είστε εδώ. Θα πάρετε ένα φοντάν;
Ρε, μπας και γίνεται επίτηδες; Μας ταλαιπωρούν για να γεμίζουν κόσμο τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ; Να γεμίσει η κάμαρη … παιδιά, για να παραφράσουμε το γνωστό στίχο.
Εγώ το πιστεύω. Είναι ένα είδος δωρεάν εκπαίδευσης του λαού. Πρέπει να μάθετε να αγωνίζεστε. Στο κάτω κάτω η ζωή κάνει κύκλους. Σήμερα είναι στην κυβέρνηση, αύριο στην αντιπολίτευση. Πρέπει οι πολίτες να είναι stand by. Έτοιμοι να ξανακατέβουν στους δρόμους. Να ξαναγίνουν αγανακτισμένοι, αν χρειαστεί, π.χ. σε 2 χρόνια, λέμε τώρα.
- Σας συμπαραστεκόμαστε. Είμαστε μαζί σας στα δίκαια αιτήματά σας.
Ίσως τελικά όλοι εκπαιδευτικοί είμαστε. Κι εγώ βάζω προβλήματα στους μαθητές μου και περιμένω να τα λύσουν. Έτσι κι οι εκάστοτε κυβερνώντες. Δημιουργούν τα προβλήματα και αφήνουν εμάς να τα λύσουμε. Με μια διαφορά όμως. Όταν εγώ βάζω ένα πρόβλημα στους μαθητές μου, ξέρω από πριν τη λύση. Αντίθετα η πολιτεία δημιουργεί ένα πρόβλημα για το οποίο δεν γνωρίζει αν υπάρχει λύση και στη συνέχεια καλούμαστε όλοι εμείς να κόψουμε το λαιμό μας για να δούμε αν λύνεται.
Επομένως τα προβλήματα αυτά δεν έχουν εκπαιδευτικό, αλλά παιδευτικό χαρακτήρα. Το μόνο που μου διδάσκουν είναι ότι καθένας που αναλαμβάνει τα ηνία της εξουσίας είναι χειρότερος και πιο ανίκανος από τους προηγούμενους.
Είχα ξεχάσει πάντως πώς είναι οι πορείες. Βλέπεις, από τότε που η αριστερά έγινε εξουσία το φαινόμενο ατόνησε. Πού είναι οι εποχές με τα γιαουρτώματα; Πού πήγαν οι αγανακτισμένοι, που διέκοπταν τις παρελάσεις; Αυτά ήταν κάποτε, όταν υπήρχαν προβλήματα που ζητούσαν λύση. Ή μάλλον πιο σωστά όταν αυτοί που διοργάνωναν τις «αυθόρμητες» διαμαρτυρίες των πολιτών έλεγαν πως ήξεραν και τη λύση. Τώρα δεν προλαβαίνουν, έχουν πέσει με τα μούτρα μέσα στη χύτρα με το μαγικό ζωμό και δε λένε να βγουν.
Θυμάμαι πριν από 4 χρόνια τη πρώτη μου πορεία. Θυμάμαι πόσα άβολα αισθανόμουν με τα συνθήματα με τα οποία διαφωνούσα. Κι ύστερα ήταν κι όλοι αυτοί που με κοίταγαν σα να ήμουν αξιοθέατο. Από πάνω ο ήλιος καυτός και η καράφλα κόκκινη για να είμαι ασορτί με τα σφυροδρέπανα.
Όμως οι πορείες έχουν και τα ωραία τους. Την εκδήλωση είχε διοργανώσει η τοπική Ε.Λ.Μ.Ε. Αλλά οι μαθητές είχαν τα δικά τους σχέδια. Και ήταν και ψυλλιασμένοι. Γιατί στο παρελθόν, κάποιοι κακομαθημένοι καπέλωναν τις πορείες και τις χρησιμοποιούσαν για κομματικό όφελος. Ξεκινούσαμε όμορφα κι ωραία, μαθητές και εκπαιδευτικοί και στο τέλος βρισκόμαστε κομπάρσοι στην πορεία του ΠΑΜΕ, που με πανό και συνθήματα καπέλωνε την κινητοποίηση.
Αυτή τη φορά δεν έγινε έτσι, μπορώ να το διαβεβαιώσω. Όμως οι μαθητές, καλού κακού είχαν το νου τους. Έτσι όταν ο ψηλός σύντροφος προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους επικεφαλής των μαθητών, μόνο ξύλο που δεν έφαγε.
- Τι θες εσύ; Δεν έχεις δουλειά εδώ. Φεύγα.
- Μα … είμαι καθηγητής.
- Οι καθηγητές να πάτε δίπλα. Να κάνετε τη δική σας πορεία.
Έπεσαν και μερικά μπινελίκια, καθότι οι μαθητές ήταν αγριεμένοι και μερικοί απ’ αυτούς ενήλικες.
Ψυχραιμία παιδιά. Αυτή τη φορά είναι αθώος. Απλώς φώναξε πολλές φορές «λύκος, λύκος» και τώρα είναι λογικό να μην τον πιστεύετε. Ωστόσο οι πραγματικοί λύκοι είναι αυτοί που θέλουν να μας φάνε. Κρατήστε τις δυνάμεις σας γι’ αυτούς
Γιώργος Βαρδακώστας
