Το φανάρι στην κεντρική πλατεία άναψε πράσινο. Πράσινο για τα οχήματα εννοείται. Κι όταν το φανάρι είναι πράσινο για τα οχήματα, για τ...
Το φανάρι στην κεντρική πλατεία άναψε πράσινο. Πράσινο για τα οχήματα εννοείται. Κι όταν το φανάρι είναι πράσινο για τα οχήματα, για τους πεζούς τι είναι; Ρητορική ερώτηση (κουσούρι εκπαιδευτικού - ρωτάει μόνο όταν ξέρει την απάντηση). Προφανώς κόκκινο.
Ο Χανς και η Γκρέτα είναι ένα ζευγάρι άνω των 60, όπως υπολογίζω. Βλέπουν το κόκκινο φανάρι (Σταμάτη το λέμε στην Ελλάδα), αλλά ταυτόχρονα βλέπουν και τη διάβαση πεζών. Προς στιγμήν μπερδεύονται. Ξεχνούν ότι βρίσκονται στην Ελλάδα για διακοπές και νομίζουν ότι βρίσκονται στην πατρίδα τους ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Αγνοούν λοιπόν το κόκκινο φανάρι και περνούν κανονικά από τη διάβαση και μάλιστα χωρίς να κοιτάξουν, αν διέρχονται αυτοκίνητα.
Ένα λεωφορείο πλησιάζει με ταχύτητα. Ο οδηγός τους βλέπει, όμως κλάιν μάιν. Δεν φρενάρει, ούτε κορνάρει. Ο Χανς και η Γκρέτα αντιλαμβάνονται το λεωφορείο όταν έχουν ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή. Σαστίζουν. Προφανώς γι’ αυτούς είναι πρωτόγνωρο. Ωστόσο καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και αρχίζουν να τρέχουν πριν το λεωφορείο μετατραπεί σε … φορείο.
Θα μπορούσε να είναι άσκηση φυσικής Α΄ Λυκείου. Με ποια ταχύτητα πρέπει να κινηθούν ο Χανς και η Γκρέτα, ώστε ν’ αποφύγουν τη σύγκρουση;
Τη γλιτώνουν οριακά, όμως ο τρόμος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπά τους. Σταματούν λαχανιασμένοι στο πεζοδρόμιο και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος. Φυσικά δε χρειάζεται να γνωρίζω τη γλώσσα τους για να καταλάβω τι λένε.
- Τον είδες Χανς αυτόν τον τζιχαντιστή; Πήγε να μας σκοτώσει!
- Τον είδα. Θύμισέ μου του χρόνου να πάμε Λονδίνο. Τουλάχιστον εκεί θα είμαστε ψυλλιασμένοι.
- Ω, είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες!
- Καλά τους κάνει ο Βόλφγκανγκ. Μνημόνιο για πάντα.
Κάνουν το σταυρό τους και ευγνώμονες που ο Μεγαλοδύναμος τους χάρισε άλλη μια μέρα ζωής και άλλη μια μέρα διακοπών, αποχωρούν.
Χανς και Γκρέτα, εντώ είναι Ελλάντα. Πού πάτε; Πώς κυκλοφορείτε έτσι αμέριμνοι; Να μας ξανάρθετε. Θα μας ξανάρθετε;
Κι εσύ οδηγέ … το ξέρεις, έτσι; Είσαι ένας εν δυνάμει τζιχαντιστής. Στ’ όνομα του Αλλάχ σε ξορκίζω. Μην τους σκοτώσεις. Άσε … μήπως έρθει και λίγο συνάλλαγμα.
Κι όλα αυτά δεν συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, όπου στο κάτω κάτω οι άνθρωποι δικαιολογημένα είναι τρελαμένοι, αλλά σε μια επαρχιακή πόλη, όπου ο τρόπος ζωής υποτίθεται ότι είναι πιο χαλαρός και οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν και κανένα χρόνο παραπάνω.
Γιώργος Βαρδακώστας
