Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…Με όλη σου την ψυχή! Ήμουν φοιτήτρια τό...
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…Με όλη σου την ψυχή!
Ήμουν φοιτήτρια τότε στην Αλεξ\πολη... Δεν ήξερα αλλά διάβασα. Είχα πάει στη βιβλιοθήκη της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου. Φρόντισα να ενημερωθώ. Ήθελα να ξέρω. Πόσο άσχημο ήταν... όμως δεν το διάλεξα εγώ δεν ήταν επιλογή μου δεν ήμουν εγώ όμως "εκείνη' έφερνε και συνεχίζει να φέρνει συνέχεια βόλτες τριγύρω μου... έπρεπε να αντλήσω και τελικά, μάλλον, να εξαντλήσω όλη μου την ψυχική και σωματική δύναμη. Δεν είχα άλλη επιλογή κι ούτε ήθελα να έχω σε ό,τι αφορούσε αυτό το θλιβερό γεγονός.
Δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη μετά τα 32 μου. Τα όνειρά μου δεν τα εγκατέλειψα ποτέ κι έτσι προσπαθούσα... έμαθα πάντα να προσπαθώ κι ίσως και να τα κατάφερα... Μια ζωή πεταμένη στα σκουπίδια; Είπα όχι. ΟΧΙ! Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού; ΟΧΙ δεν υπάρχει... Πειράζει, που δε θα περπατήσω ξανά πειράζει που πονάω πειράζει που... αλλά όχι. Θα ζήσω τις όμορφες στιγμές, που μου ανήκουν με αξιοπρέπεια. Εδώ είμαι και όσο κρατάω εγώ το κλειδί δεν είμαι κλειδωμένη.
Έμαθα μια τέχνη... την τέχνη της ψυχής... Αρνηθείτε τα κατεβασμένα μούτρα την αχαριστία προς τη ζωή... κοιτάξτε γύρω σας... αδικία η αχαριστία... Ας διεκδικούμε στη ζωή άλλωστε υπάρχει ζωή και μέσα από την αναπηρία κι ας είναι δύσκολη άλλωστε «ο τρόπος είναι να ανακαλύψεις την πορεία και να αρχίσεις να βαδίζεις προς τα εκεί. Είναι πιθανό να ξεκινήσεις μόνος, αλλά θα εκπλαγείς όταν συναντήσεις, αργότερα στο δρόμο, όλους εκείνους που σίγουρα πορεύονται προς την ίδια κατεύθυνση. Η τελευταία αυτή διαδρομή είναι μοναχική, προσωπική και καθοριστική. Ωστόσο, μην ξεχνάς ότι είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τους άλλους, το μοναδικό σημείο επαφής που μας συνδέει αναπόδραστα με τον κόσμο έτσι όπως είναι»
Τίποτα δε μας χαρίζεται. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι αυτονόητο...
Μ. Παρασκευή 2016, Έμπαρος Ηρακλείου... Φυσούσε πολύ πολύ εκείνο το βράδυ. Τώρα πια είμαι καθισμένη στο αναπηρικό μου αμαξίδιο όμως καμία ανασφάλεια και κανένα κόμπλεξ δε θα με κάνει να μην αποτυπώσω τις πολύτιμες στιγμές μου εκείνες που διεκδίκησα και κατάφερα να κατακτήσω Και αλήθεια τα κόμπλεξ, τα συμπλέγματα αυξάνονται και πληθύνονται ανάμεσα στους ανθρώπους καθώς και μεταξύ τους... Κι αν θέλετε κάτι να μου πείτε για το οποίο δεν είστε σύμφωνοι παρακαλώ...
Πάντα αγαπημένος προορισμός το Ηράκλειο, η Κρήτη ... Αγαπημένοι άνθρωποι ... όλα εκεί είναι διαφορετικά τόσο όσο να πάψω να σκέφτομαι... κι είναι πολλά εκείνα, που σκέφτομαι... πολλά... Ίσως να περάσω από την σκέψη στην πράξη, ίσως να πάψω να σκέφτομαι ... ίσως ..., αφού από τα πολλά "ίσως" έχασα τόσες θάλασσες ... ίσως κάποτε να προλάβουμε τις θάλασσες ... Θαυμάζω τους καλοσυνάτους ανθρώπους ... είναι δυσεύρετοι κι είχα την τύχη στη ζωή μου να συναντήσω και καλοσυνάτους ανθρώπους ...
Έχω δοκιμαστεί στις δοκιμασίες ... και, νομίζω, ότι τα κατάφερα ... στον πολυετή μου μαραθώνιο συνάντησα ανθρώπους, που άξιζε τον κόπο να συναναστραφώ μαζί τους, άλλους πάλι, που δε με αφορούν όμως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος ... αγάπησα και αγαπήθηκα ... δίχως όρους, κι αν κάτι πρέπει να απομακρυνθεί από,κοντά μου αν κάτι πρέπει να το απομακρύνω τότε έτσι θα γίνει... τον δρόμο μου φρόντισα να τον γεμίσω με ενδιαφέρουσες γνώσεις και εμπειρίες ... που, όπως προείπα, άξιζαν τον κόπο, γιατί έμαθα πολλά, γιατί, τελικά,είχα επιλογές κι ας νόμιζα, ότι όλα ήταν μονόδρομος ... Κι αν με ρωτήσετε αν έχω λυγίσει θα σας απαντήσω καταφατικά, αφού, αυτή είναι η αλήθεια.
Πόπη Σιδηρά
