Τον Ιούλιο του 2014, ένας 67χρονος συνταξιούχος ονόματι Thomas Royen βουρτσίζει τα δόντια του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στην πόλη Schw...
Τον Ιούλιο του 2014, ένας 67χρονος συνταξιούχος ονόματι Thomas Royen
βουρτσίζει τα δόντια του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στην πόλη Schwalbach
am Taunus κοντά στην Φρανκφούρτη, ο Royen βρήκε τη λύση για το πρόβλημα
γνωστό ως ανισότητα συσχέτισης Gaussian (GCI).
Αλλά εκείνη την
εποχή, η πειστική λύση του Ρόγιεν πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη και
εξακολουθεί να προβληματίζει την επιστημονική κοινότητα, αναφέρει το
περιοδικό Quanta.
Το συγκεκριμένο μαθηματικό πρόβλημα έχει τις
ρίζες του στη δεκαετία του ’50, αλλά διατυπώθηκε σαφέστερα το 1972. Από
τότε δεκάδες μαθηματικοί έχουν ανεπιτυχώς προσπαθήσει να το επιλύσουν.
Σύμφωνα
με την αρχή του GCI, εάν δύο σχήματα επικαλύπτονται, όπως ένα ορθογώνιο
και ένας κύκλος, τότε η πιθανότητα χτυπήματος του ενός, για παράδειγμα
σε ένα παιχνίδι με βελάκια, αυξάνονται οι πιθανότητες να χτυπήσει το
άλλο.
Ο Donald Richards, καθηγητής στατιστικής στο πανεπιστήμιο
της Πενσυλβάνια, είπε στο περιοδικό πως προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα
εδώ και 30 χρόνια χωρίς επιτυχία.
Ο Thomas Royen, πάλι, δεν είναι
μαθηματικός. Εργάστηκε μια ζωή πάνω στη βελτίωση των στατιστικών
εξισώσεων για τη φαρμακευτική βιομηχανία για να ερμηνεύει καλύτερα τα
δεδομένα από τις δοκιμές των φαρμάκων.
Την ώρα που έπλενε τα
δόντια του, του ήρθε η ιδέα πως το GCI θα μπορούσε να εξηγηθεί αναλυτικά
μέσω στατιστικών τύπων. Αυτό του επέτρεψε να απλοποιήσει τη λειτουργία
και τη χρήση εξισώσεων που χρησιμοποιούσε σε όλη του τη ζωή.
«Στα
μαθηματικά, συμβαίνει συχνά, ένα φαινομενικά δύσκολο πρόβλημα να λύνεται
σε την απάντηση σε μια πιο γενική ερώτηση. Το βράδυ της ίδιας μέρας,
είχα έτοιμο το πρώτο μου σχέδιο της απόδειξης» δήλωσε ο ίδιος στο
Quanta. Η απάντησή του είναι σύντομη και χρησιμοποιεί μόνο κλασικές
μαθηματικές τεχνικές.
Οι εμπειρογνώμονες είπαν ότι κάθε
μεταπτυχιακός φοιτητής θα μπορούσε να ακολουθήσει τα επιχειρήματα του
Thomas Royen. Κι εκείνος δήλωσε πως ελπίζει ότι η «εκπληκτικά απλή
απόδειξη… θα μπορούσε να ενθαρρύνει νέους μαθητές να χρησιμοποιήσουν τη
δημιουργικότητά τους για να βρουν νέα μαθηματικά θεωρήματα» προσθέτοντας
πως «δεν απαιτείται πάντα ένα πολύ υψηλό θεωρητικό επίπεδο».
