Έφτασε και ο Απρίλιος κούτσα-κούτσα. Έρχεται σιγά-σιγά και η ώρα μας, λοιπόν, να γράψουμε τις διαβόητες Πανελλήνιες. Κόπος πολλών μηνών,...
Έφτασε και ο Απρίλιος κούτσα-κούτσα. Έρχεται σιγά-σιγά και η ώρα μας, λοιπόν, να γράψουμε τις διαβόητες Πανελλήνιες. Κόπος πολλών μηνών, ατελείωτων ωρών διαβάσματος και φροντιστηρίου, με το άγχος να μας κυριεύει. Μια προσπάθεια στηριζόμενη σε μία και μοναδική ελπίδα: ότι θα «πιάσουμε» τη βάση της πρώτης επιλογής του Μηχανογραφικού μας Δελτίου και η φοιτητική μας ζωή θα αρχίσει από εκεί που θέλουμε.
Απρίλιος όμως, έτσι; Τί σημαίνει αυτό για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου; Μα φυσικά! Ήρθε η ώρα να κάνουμε τις απουσίες μας ώστε να διαβάσουμε και τις πρωινές ώρες, αντί να παρευρεθώ στο σχολείο. Για τώρα τις κρατούσα έτσι κι αλλιώς. Το επιτρεπόμενο όριο απουσιών είναι 160, συμπεριλαμβανομένου «έξτρα» 50 απουσιών με χαρτί από γιατρό. Χμ, 160-83 κάνει τόσο, διά τόσο, ωραία, μπορώ να κάτσω 20 μέρες σπίτι.
Παρασυρόμενος κι εγώ, μέρος του συστήματος, υποκρίνομαι τον άρρωστο. Αλλά δεν έχω επιλογή, όσο και αν αισθάνομαι τη γελοιότητα του πράγματος. Αναρωτιέμαι όμως για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, εάν είναι τυχαία όλα όσα ζούμε σαν χώρα. Το σχολείο, λένε, είναι το «κύτταρο» της κοινωνίας. Ασφαλώς και είναι. Αφού τόσα χρόνια, εδώ, εκεί, στη δουλειά, στα σχολεία, οι πάντες εθελοτυφλούν. Ο δε μαθητής κάνει τον άρρωστο, ο μεν καθηγητής κάνει τα στραβά μάτια. Αφενός οι κυβερνήσεις κάνουν λόγο για δωρεάν παιδεία, αφετέρου η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι, αναμφίβολα, εκ διαμέτρου αντίθετη. Εξάλλου, οι μαθητές που κατόρθωσαν να εισέλθουν σε σχολή με υψηλά μόρια δίχως φροντιστήρια είναι απειροελάχιστοι.
Το ερώτημα είναι εάν η κατάσταση μας θα βελτιωθεί κάποτε. Κάθε πτυχή της ελληνικής εκπαίδευσης νοσεί. Η ελληνική εκπαίδευση είναι κωμικοτραγική. Είναι ένα έργο, μια κωμωδία, στην οποία κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας.
Ποιος φταίει για το γίγνεσθαι της ελληνικής εκπαίδευσης; Οι γονείς; Οι καθηγητές; Οι υπουργοί; Όχι, αλλά η κλασσική ευθυνοφοβία του Έλληνα, ο οποίος θεωρεί ότι κάνει τη δουλειά του τέλεια και πάντα φταίνε οι άλλοι. Ο μαθητής θα κατηγορήσει τους καθηγητές, οι καθηγητές το υπουργείο και όλοι μαζί το σύστημα. Ποιο σύστημα;
Εάν βρεθείς σε μία αίθουσα της Γ’ λυκείου τώρα, θα αντικρίσεις -το πολύ- 10 μαθητές, βαριεστημένους, οι οποίοι χαζεύουν στο μάθημα ενώ ταυτόχρονα θα διακρίνεις στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο τους την κούραση και την απελπισία καθώς σκέφτονται τον φόρτο ασκήσεων που έχουν από το φροντιστήριο. Άλλοι βέβαια, την στιγμή που γίνεται «μάθημα» στην αίθουσα, ασχολούνται με εξωσχολικές υποχρεώσεις… Βλέπεις, που χρόνος για σχολείο!
Θα ήταν άσκοπο να αναλύσουμε το θέμα της παραπαιδείας. Δεν είναι επί του παρόντος. Δεν είμαι υπεύθυνος εγώ, δε φταίω εγώ σε κάτι, ένας 17χρονος υποψήφιος των Πανελληνίων, που το σχολείο έχει υποβαθμιστεί σε τεράστιο βαθμό και αδυνατεί να καλύψει τις μαθησιακές μου ανάγκες για την επιτυχία μου στις εξετάσεις. Δε φταίω εγώ που οι γονείς μου αναγκάζονται να δίνουν έναν σκασμό χρήματα στα φροντιστήρια.
Εθελοτυφλούμε. Αυτό φταίει. Λυπούμεθα βαθύτατα όταν βλέπω μεγάλους ανθρώπους, καθηγητές, μορφωμένους, να μην προσπαθούνε να αλλάξει η κατάσταση αλλά να την στηρίζουνε κιόλας με την παθητική τους στάση. Η δημοσιουπαλληλική νοοτροπία μας διαλύει. Δεν είστε υπάλληλοι, αλλά αυτοί που καλείστε να μας αναθρέψετε, να μας ωριμάσετε, να μας καλλιεργήσετε. Δεν είμαστε ρομπότ, αλλά ανερμάτιστοι νέοι που αναζητούμε τη γνήσια καλλιέργεια. Μόρφωση ζητάμε. Παιδεία. Εκπαίδευση. Δεν είναι όμως εκπαίδευση η σημερινή. Το ξέρουμε όλοι μας. Για πόσο ακόμα θα εθελοτυφλούμε;
Ένας προβληματισμένος μαθητής της Γ’ λυκείου
Βαβατσιούλας Δημήτρης
