Εκδρομή στη βουλή, το ναό της δημοκρατίας. Για να μπεις μέσα είναι μια διαδικασία. Οι μαθητές ψαρώνουν. Ποιος ξέρει τι έλεγχο θα μας κάν...
Εκδρομή στη βουλή, το ναό της δημοκρατίας. Για να μπεις μέσα είναι μια διαδικασία. Οι μαθητές ψαρώνουν. Ποιος ξέρει τι έλεγχο θα μας κάνουν;
- Πόσοι είναι οι μαθητές;
- 34. Ορίστε και η κατάσταση.
- Και συνοδοί;
- Εμείς οι 2.
- Παρακαλώ περάστε από εκεί. Παραδώστε όλοι τις τσάντες και θα τις πάρετε αμέσως μετά.
Πράγματι οι τσάντες περνούν από το ειδικό μηχάνημα και οι μαθητές από τον ανιχνευτή μετάλλων, ο οποίος φυσικά χτυπάει σε όλους, αλλά προφανώς οι τσάντες θεωρούνται ύποπτες, οι μαθητές και οι συνοδοί όμως όχι. Επίσης κανείς δεν μπήκε στο κόπο να μετρήσει αν οι μαθητές είναι πράγματι 34 ή 33 ή 35.
- Πετάξτε τις τσίχλες. Οι φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά απαγορεύονται. Θα έχετε μόνο μία φωτογραφική μηχανή την οποία θα κουβαλάει ένας συνοδός. Φωτογραφίες θα βγάλετε μόνο εκεί που θα σας πούμε εμείς. Εννοείται ότι δεν θα μιλάτε, γιατί εδώ είναι ο ναός της δημοκρατίας.
Σε λίγο θα καταλάβεις αγαπητέ αναγνώστη γιατί ποιο λόγο όλοι αυτοί οι περιορισμοί.
Μια μικρή ομορφούλα κοπελίτσα αναλαμβάνει την ενημέρωσή μας. Μας συστήνεται ως φοιτήτρια της Παντείου, που κάνει την πρακτική της. Άραγε όλοι οι φοιτητές της Παντείου μπορούν να κάνουν την πρακτική τους στη Βουλή; Την ίδια απορία έχουν κι οι μαθητές.
Ξεκινάει η ενημέρωση. Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Καλά, οι ίδιοι μαθητές είναι που μας βγάζουν το λάδι μέσα στην τάξη; Περίεργο. Οι μαθητές κρέμονται από τα χείλη της. Μόνο που μιλάει πολύ. Ασταμάτητα. Αναρωτιέμαι, πώς τα θυμάται όλα αυτά απέξω. Ίσως αυτό να είναι το προσόν που χρειάζεται για να κάνεις την πρακτική σου στη Βουλή. Ίσως πάλι πρέπει απλά να κοιμίζεις τους επισκέπτες πριν από το κυρίως πιάτο.
- Γιάννη θα μπορούσες να την ακούς όλη μέρα;
- Φυσικά κύριε. Μου αρέσει η φωνή της και όλα τα υπόλοιπα.
- Μα δεν θα έπαιρνες σειρά, μιλάει ασταμάτητα.
- Δεν πειράζει κύριε. Προτιμώ να την ακούω.
Κάποια στιγμή, μετά από έναν δεκάλεπτο μονόλογο, κάποιος χαζογελάει. Τι πιο φυσιολογικό για έναν μαθητή; Άντε, γιατί είχα αρχίσει να αισθάνομαι εντελώς άχρηστος.
- Γιατί γελάτε, δεν υπάρχει κάτι αστείο.
Το αστείο είναι ότι είχα αρχίσει να πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να κρατήσει κάποιος το ενδιαφέρον ενός 16χρονου για παραπάνω από ένα δεκάλεπτο.
- Έχει κανείς καμία απορία;
- Ε, συγνώμη δεσποινίς, μας είπες για δύο επαναστάσεις επί Όθωνα. Ήταν κανονικές επαναστάσεις ή πιο πολύ θα μπορούσες να τις πεις ειρηνικές διαμαρτυρίες;
- Εε, δεν ξέρω ακριβώς. Μάλλον ειρηνικές διαμαρτυρίες ήταν. Άλλη απορία;
- Μας είπες για τις ερωτήσεις, επερωτήσεις και επίκαιρες ερωτήσεις που μπορεί να υποβάλλει ένας βουλευτής. Υπάρχει κάποιος περιορισμός στον αριθμό των ερωτήσεων που μπορεί να υποβάλει ένας βουλευτής ή στο πόσο συχνά; Μπορεί να κάνει μια ερώτηση μόνος του ή πρέπει να την συνυπογράφουν και άλλοι βουλευτές;
- Εεε, μπαα, δεν νομίζω να υπάρχει κανένας περιορισμός. Τυχεροί είστε. Σήμερα έχει ολομέλεια και θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε δέκα λεπτά. Προσοχή όμως, δεν θα μιλάει κανείς. Κάποια στιγμή θα σας αναγγείλει ο Πρόεδρος. Δεν θα αντιδράσετε. Οι βουλευτές θα χειροκροτήσουν, εσείς όμως Βούδες. Καμία αντίδραση.
Πριν από το κυρίως πιάτο, μια ξενάγηση στο εσωτερικό της Βουλής. Ανεβαίνουμε τη σκάλα που ανέβαινε η βασίλισσα Αμαλία και φτάνουμε στην αίθουσα Ελευθέριος Βενιζέλος. Η κοπελίτσα συνεχίζει την ξενάγηση σαν πολυβόλο.
Μπαμ, μπαμ, μπαμ
Το όριο αντοχής των μαθητών έχει εξαντληθεί προ πολλού. Κάποιος μαθητής γελά και πάλι. Η νεαρά εκνευρίζεται.
- Μήπως θέλετε να κάνουμε ένα διάλειμμα να γελάσετε, να εκτονωθείτε και μετά να συνεχίσουμε; Γιατί έτσι δε γίνεται, δεν μπορώ να συνεχίσω. Αισθάνομαι άσχημα. Όποιος δεν μπορεί, ας περάσει έξω.
Να κι η ωριαία αποβολή. Κι είσαι μόνο 22 χρονών. Έπρεπε να σε έχω μία ώρα μες την τάξη. Σε πραγματικές συνθήκες, όχι μέσα στη Βουλή με τους security γύρω γύρω. Να δεις τον Όθωνα φαντάρο. Άμα τολμάς, ξαναπές με τεμπέλη. Δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά μου ούτε για μισή ώρα. Τελικά το μόνο προσόν που χρειάζεται να έχεις για να κάνεις την πρακτική σου στη Βουλή, είναι να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη.
- Γιάννη άλλαξες γνώμη;
- Ναι κύριε, πολύ ξινή είναι.
Καιρός να περάσουμε στα ενδότερα. Ένα άγχος μας έχει κυριεύσει. Αλήθεια, θα δούμε από κοντά αυτούς που μας κυβερνούν; Μεγάλη αγωνία.
Αφού διασχίσαμε έναν λαβύρινθο, από τον οποίο έλειπε μόνο ο Μινώταυρος, είμαστε έτοιμοι να μπούμε στα θεωρεία της Βουλής. Σ’ όλη τη διαδρομή, μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε συναντήσει ένα σωρό κόσμο. Τελικά, είμαστε οι μόνοι που δεν έχουν κινητά και φωτογραφικές μηχανές. Ίσως γιατί είμαστε οι μόνοι «επικίνδυνοι».
Ήρθε η ώρα. Εδώ είμαστε. Αυτή είναι η αίθουσα του κοινοβουλίου. Και αυτή είναι η ολομέλεια; Μα καλά, ολομέλεια δεν σημαίνει να είναι όλοι παρόντες; Αυτοί δεν είναι 300. Βγάλε ένα μηδενικό και είσαι μέσα. Για να γεμίσει η αίθουσα χρειάζονται πολλά μηδενικά.
Στο βήμα είναι ο Λεβέντης. Το χρονόμετρο λέει ότι έχουν περάσει τα 4 από τα 15 λεπτά που έχει στη διάθεσή του. Εντάξει, 10 λεπτά μπορούμε ν’ αντέξουμε. Εντωμεταξύ η αίθουσα αρχίσει να γεμίζει (που λέει ο λόγος). Κανένας δεν προσέχει τον ομιλητή, εκτός από εμάς. Οι βουλευτές κάνουν πηγαδάκια, κουβεντιάζουν ή παίζουν με τα κινητά τους. Φασαρία πολλή, παρατήρηση από τον Πρόεδρο καμία. Ένας μαθητής κάτι ψιθυρίζει και δέχεται αμέσως παρατήρηση από τους συνοδούς!!
Μάθημα πρώτο. Οι βουλευτές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για όσα ακούγονται στο κοινοβούλιο. Δεν σέβονται καθόλου τον ομιλητή. Ωστόσο, αν και θα μπορούσαν να πάνε στο κυλικείο να πιουν καφέ, προτιμούν να μένουν μέσα στην αίθουσα και να κάνουν φασαρία. Φυσικά, αν στο βήμα ήταν ο αρχηγός τους ή κάποιος άλλος από το κόμμα τους η συμπεριφορά τους θα ήταν μάλλον διαφορετική. Κάτι μου θυμίζει αυτό …
Ένας κύριος με κοστούμι και γραβάτα είναι υπεύθυνος για τα νερά. Ξέχασα να πω ότι το πιο βασικό κομμάτι μιας συνεδρίασης της Βουλής είναι το νερό. Το 70% του ανθρώπινου σώματος αποτελείται από νερό κι έτσι ο κύριος αυτός φροντίζει για την ενυδάτωση των βουλευτών. Αν ήμασταν σε καφετέρια θα ήταν ο σερβιτόρος, στη Βουλή είναι απλά ο … νεροφόρος.
Τα νερά πάνε κι έρχονται. Ακόμα κι αν κανείς δεν πίνει ούτε μια γουλιά, ο νεροφόρος φροντίζει κάθε τρεις και λίγο να φέρνει ένα ποτήρι νεαρόν ύδωρ. Κάποια στιγμή μπαίνει ο υπουργός άμυνας, χαμογελαστός και φουριόζος. Σπεύδει να χαιρετήσει τον υπουργό δικαιοσύνης. Οι μαθητές γουρλώνουν τα μάτια τους και τον ματιάζουν.
Μπουμ.
Παρ’ το ποτήρι κάτω. Σπασμένα γυαλιά και το νερό να ποτίζει τις μοκέτες του Κοινοβουλίου. Κάποιοι κακομαθημένοι μαθητές βάζουν τα γέλια και ρισκάρουν να τους πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Αρχίζω να καταλαβαίνω για ποιο λόγο απαγορεύονται τα κινητά και οι κάθε είδους κάμερες.
Στο μεταξύ το χρονόμετρο δείχνει ότι έχουν περάσει 25 λεπτά από την έναρξη της ομιλίας του Λεβέντη. Οι μαθητές παίρνουν ένα μάθημα ακόμα. Οι κανόνες μπαίνουν για να μπορούμε να τους παραβιάζουμε. Και οι πρώτοι που τους παραβιάζουν είναι οι ίδιοι αυτοί που τους βάζουν.
Κάποια στιγμή η ομιλία τελειώνει. Οι βουλευτές της Ένωσης Κεντρώων είναι οι μόνοι που χειροκροτούν. Μόνο αυτοί παρακολούθησαν την ομιλία ή μόνο σ’ αυτούς άρεσε ή απλά χειροκροτούν επειδή είναι ο αρχηγός τους.
Λογικά τώρα θα μας αναγγείλει ο Πρόεδρος και θα την κάνουμε με ελαφριά πηδηματάκια γιατί το ταξίδι μας δεν έχει ακόμα τελειώσει.
Μπαα … που τέτοια τύχη; Το λόγο παίρνει ο εισηγητής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 12 λεπτά γι’ αυτόν. Φωνάζω κάποιον από τους συνοδούς.
- Ξέρετε, πρέπει να φύγουμε. Έχουμε ξεκινήσει από το πρωί και το ταξίδι μας θα διαρκέσει ως το Ναύπλιο.
- Δεν μπορείτε να φύγετε. 5 λεπτά ακόμα.
- Μα, ο πρώτος ομιλητής ήταν να μιλήσει 15 λεπτά και μίλησε 27. Αυτός εδώ υποτίθεται ότι θα μιλήσει 12, αλλά δεν τον κόβω να τελειώνει πριν τα 20.
- Δεν μπορείτε να φύγετε.
- Γιατί;
- Πρέπει να σας αναγγείλει ο Πρόεδρος.
- Καλά, ως πολίτης δεν μπορώ να φύγω όποτε θέλω;
- Δεν είστε πολίτης.
- !!!!
Κανονικά θα έπρεπε να ρωτήσω τι είμαι, αλλά είναι σαφές. Κανείς μας δεν θεωρείται πολίτης. Είμαστε όλοι απλά κομπάρσοι που απλά ψηφίζουμε όταν έρχεται η ώρα των εκλογών. Έτσι εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας. Το είπε και η κοπέλα. Αντιπροσωπευτική είναι η δημοκρατία μας και όχι άμεση. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Έχουμε τη δημοκρατία που μας αξίζει.
Ο ομιλητής έχει ήδη φτάσει στα 12 λεπτά:
- Και ολοκληρώνω ….
Μπράβο, να κι ένας που είναι συνεπής στον χρόνο. Ή μήπως όχι;
- Μπλα μπλα μπλα …. και ολοκληρώνω μπλα μπλα μπλα …. και ολοκληρώνω ….
Μέχρι να τελειώσει η ομιλία, ο ομιλητής ολοκλήρωσε 10 φορές. Κι εμείς φτάσαμε στην κορύφωση άλλες 10. 20 λεπτά στο σύνολο. Χειροκρότημα μόνο από τους βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ο Πρόεδρος, επιτέλους, ανακοινώνει το σχολείο μας. Οι βουλευτές χειροκροτούν. Η παράσταση τελείωσε. Οι κομπάρσοι μπορούν ν’ αποχωρήσουν, το οποίο γίνεται ακριβώς τη στιγμή που ξεκινάει η ομιλία του Μιχαλολιάκου.
- Κύριε, να κάνω μία ερώτηση;
- Ορίστε.
- Γιατί οι βουλευτές μιλούσαν τόσο άσχημα μεταξύ τους;
Γιατί άραγε; Μήπως για να μας θυμίζουν για ποιο λόγο τους ψηφίσαμε.
Κανονικά εδώ θα τελείωνε το άρθρο. Όμως είναι «γενική» απαίτηση να συνεχίσω.
Η Μαρία λοιπόν με τον Σωτήρη είναι τέλειο ζευγάρι … στο tichu. Όπως καταλαβαίνεις, οι μαθητές ξεπέρασαν γρήγορα το σοκ της Βουλής και βρήκαν άλλα ενδιαφέροντα. Μερικοί πέτυχαν τον Βαρουφάκη και πρόλαβαν να βγάλουν selfie μαζί του.
Επιβίβαση στο λεωφορείο. Το ταξίδι συνεχίζεται. Και το παιχνίδι επίσης.
- Κώστα έχεις πουλί; λέει η Φανή.
- Φανή τι λες; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Φυσικά και έχει πουλί, αγοράκι είναι.
- Τι λέτε κύριε; Άμα δεν καταλαβαίνετε να μη μιλάτε.
Αυτό είναι αγαπητέ αναγνώστη το χάσμα των γενεών. Όντως δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κάποιος πρέπει να μου μάθει πώς παίζεται το tichu, και εγώ ως αντάλλαγμα θα του μάθω τι είναι η ραδιοανθρακική χρονολόγηση.
Γιώργος Βαρδακώστας
