Το αντίθετο του ενός άκρου, κυρίες και κύριοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν είναι το άλλο άκρο. Το αντίθετο του άκρου είναι το κέντρο. Αυτό που λέγ...
Το αντίθετο του ενός άκρου, κυρίες και κύριοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν είναι το άλλο άκρο. Το αντίθετο του άκρου είναι το κέντρο. Αυτό που λέγεται κοινή λογική. Και κοινή ηθική. Γι αυτήν την κοινή αίσθηση της πραγματικότητας θα κατεβώ στο Σύνταγμα...
Ο Νίκος Φίλης – που ως υπουργός Παιδείας υποτίθεται ότι έχει, κατά κάποιον τρόπο, το μέλλον του παιδιού μου στα χέρια του – μου είπε, πριν από λίγες μέρες, ότι είμαι ακροδεξιά. Επειδή θα κατεβώ στη συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου στο Σύνταγμα. Πριν είχε πει ότι είμαι σχεδόν αντισυνταγματική. Αλλά εγώ τα του Συντάγματος δεν τα ξέρω με το νι και το σίγμα. Και η δική μου παιδεία με έμαθε ότι δεν πρέπει να μιλώ για κάτι που δεν γνωρίζω πολύ καλά. Βέβαια, απ’ ό,τι αντιλήφθηκα εκ των υστέρων από δηλώσεις «συντρόφων» του, ούτε εκείνος γνωρίζει καλά τα του Συντάγματος αλλά φαίνεται ότι οι υπουργοί μπορούν να λένε ό,τι θέλουν.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν είμαι ακροδεξιά. Αν ήμουν, εκείνη την ημέρα του Μαΐου του 2011 που κατέβηκα με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα θα έμενα εκεί. Δεν έμεινα όμως. Ούτε στην πάνω πλατεία με τα «εθνίκια» αλλά ούτε στην κάτω, εκεί όπου ο νυν υπουργός είχε στήσει το τραπεζάκι του και έδινε μαθήματα ονειρικού κομμουνισμού. Δεν συζητώ για τους πάνω αλλά ούτε οι κάτω μου άρεσαν. Τα επιχειρήματά τους ήταν έωλα. Δεν σε έπειθαν, στοιχειώδη οικονομικοπολιτικά να ήξερες. Και δεν μου άρεσε κυρίως το ύφος τους. Λόγος συνθηματικός, χωρίς περιεχόμενο. Και γλώσσα βουτηγμένη στο μίσος. Πολύ μίσος βρε παιδί μου. Και πολύ πόζα. Και εκείνες οι μούτζες. Και το «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Και το ανιστόρητο «Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Στα συνθήματα δεν υπήρχε άνω και κάτω πλατεία. Ένα γίνονταν…
Μια φορά ψήφισα το κόμμα του κυρίου Φίλη. Το 2012. Αλλά όταν είδα τον αντιπολιτευτικό τους λόγο σκιάχτηκα. Αντιδραστικός ήταν. Όχι αντιπολιτευτικός. Ντοπάρισμα για το θυμικό ενός ταλαιπωρημένου κόσμου που πίστευε τα «αυταπατημένα» λόγια τα μεγάλα – αφού το «ψεύτικα» δεν τους αρέσει.
Αλλά και πάλι, όταν βγήκαν τον Ιανουάριο είπα «άντε να δούμε». Και αυτό που είδαμε ήταν ακόμη χειρότερο. Πόζα εξουσίας, πρόζα ισχύος αλλά το έργο ανύπαρκτο. Μόνο λύσσα να ξηλωθούν τα πάντα. Και όσο το έργο εξέλειπε τόσο η λύσσα μεγάλωνε. Και πάλι μίσος. Και όσο η συμφωνία δεν προχωρούσε στο εξωτερικό, τόσο ο κύριος Φίλης και οι σύντροφοί του ξεσπούσαν στο εσωτερικό. Ανακάλυψαν τα «βοθροκάναλα», λέξη χρυσαυγίτικη, τους εχθρούς του λαού, τους κακούς δημοσιογράφους. Κι άλλη ντόπα και περισσότερο μίσος. Που εμένα δεν με έπειθαν ακριβώς γιατί δεν είμαι ακροδεξιά.
Και μετά, ο Πρωθυπουργός που διερρήγνυε τα ιμάτια του ότι δεν θα κάνει δημοψήφισμα, όταν είδε τα πάρα πολύ σκούρα, για να μη διασπάσει το κόμμα του, δίχασε έναν λαό. Και ξανάρχισαν τα περί γερμανοτσολιάδων. Ναι, πέρυσι κατέβηκα στο Σύνταγμα με τους «Μένουμε Ευρώπη». Ακριβώς γιατί δεν είμαι ακροδεξιά. Οι ακροδεξιοί εξάλλου ήταν με το «Όχι». Ήξερα ότι η παραμονή στην Ευρώπη ήταν, αν μη τι άλλο, μία στοιχειώδης εγγύηση της Δημοκρατίας.
Είχε αρχίσει να με πιάνει και εκείνο το ξύσιμο στο λαιμό όπως όταν θέλεις να κάνεις εμετό. Το σκηνικό του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς είχε αρχίσει να καταρρέει, εκείνοι όμως συνέχιζαν να παίζουν το ανύπαρκτο έργο. Ψέματα για τα capital controls, επίθεση σε κάθε αντιφρονούντα και η μάνα Βαλαβάνη που πήρε τα λεφτά και έτρεξε. Και το Δημοψήφισμα έγινε και βγήκε το «Όχι» και ο Αλέξης Τσίπρας το έκανε «Ναι». Δεν με ένοιαξε αυτό. Με ένοιαξε που έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμη και σήμερα, τη μετατροπή του «Όχι» σε «Ναι» την λέει «πλάκα» που πρέπει μάλιστα να σταματήσει. Αυτό είναι «ακροκάτι» κύριε Φίλη. Και οι συγκυβερνήτες σας των ΑΝΕΛ. Όχι εγώ.
Και ξανάγιναν εκλογές και ξαναβγήκαν. Και μάθαμε ότι ο Εμφύλιος έγινε για τους διορισμούς. Απαξιώθηκε η γνώση. Η καριέρα έγινε χολέρα. Και οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Κι εγώ το παιδί κύριε Φίλη θέλω να μορφωθεί και να κάνει καριέρα. Όπως ήθελαν για μένα οι γονείς μου και για εκείνους οι παππούδες μου. Και θέλω να είναι υπερήφανο, πραγματικά υπερήφανο. Να μη φυτοζωεί. Και να μην αναγκαστεί να πουλήσει κοψοχρονιά ό,τι με κόπο έχτισε ο προπάππους του που ήρθε με τα πόδια από την Ήπειρο στην Αθήνα για να βρει την τύχη του.
Για την αλαζονεία και την έπαρση, για τη συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών, για τα ψέματα, για τη διγλωσσία, για την διαπραγματευτική ανικανότητα, για τη διαστρέβλωση της αλήθειας και της λογικής, για τον τραμπουκισμό θα κατεβώ στο Σύνταγμα. Για το ότι αυτή η κυβέρνηση εμμέσως πλην σαφώς υποστηρίζει το «όποιος δεν είναι μαζί μας πρέπει να είναι τρία μέτρα κάτω από τη γη» όπως άλλωστε είπε ο υπουργός σας ο κύριος Πολάκης. Γιατί δεν κάνει προσπάθεια να πείσει κανένα. Να υποτάξει μόνο θέλει. Αυτό είναι ακραίο. Όχι εγώ.
Ο κύριος Φίλης είπε ότι δεν είναι δημοκρατικό να δημιουργούνται κινητοποιήσεις στη βάση όχι πραγματικών προβλημάτων. Αναρωτιέμαι αν έχει σκεφτεί ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι ο ίδιος. Γιατί κύριε Φίλη, κύριε Κυρίτση, κύριε Νεφελούδη, κυρίες και κύριοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το αντίθετο του ενός άκρου δεν είναι το άλλο άκρο. Το αντίθετο του άκρου είναι το κέντρο. Αυτό που λέγεται κοινή λογική. Και κοινή ηθική. Γι αυτήν την κοινή αίσθηση της πραγματικότητας θα κατεβώ στο Σύνταγμα. Επειδή δηλαδή δεν είμαι ακροδεξιά.
H Likeίστρια
