Ο Πινόκιο και ο πρόσφυγας Γίνομαι όλο και πιο ρατσιστής κάθε μέρα. Μήπως όμως αυτό δεν θέλετε; Θέλετε να με δείχνετε με το δάχτυλο. Να...
 |
| Ο Πινόκιο και ο πρόσφυγας |
Γίνομαι όλο και πιο ρατσιστής κάθε μέρα. Μήπως όμως αυτό δεν θέλετε; Θέλετε να με δείχνετε με το δάχτυλο. Να λέτε σε όλους ότι εγώ είμαι το πρόβλημα. Να μη βλέπουν ποιος πραγματικά το δημιούργησε, αλλά μόνο εμένα τον ρατσιστή, τον ξενοφοβικό.
Δεν ήμουν από την αρχή έτσι. Όπως δεν ήταν κι άλλοι.
Σπάραξε η καρδιά μας με τον Αϊλάν. Έστω κι αν η φωτογραφία ήταν στημένη. Τι κι αν ο ίδιος του ο πατέρας ήταν ο διακινητής; Τι σημασία έχει; Πόσοι άνθρωποι θα πρέπει ακόμα να πεθάνουν; Πόσα παιδιά θα πρέπει να πνιγούν; Έτσι σκεφτόμασταν τότε. Και ξεχείλισε η συμπόνια. Αγάπη και αλληλεγγύη για τους ξεριζωμένους.
Στην αρχή πράγματι τα πράγματα ήταν ήρεμα. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δέχονταν τη βοήθεια μ’ ευγνωμοσύνη. Στη συνέχεια έπαιρναν το δρόμο προς την Ευρώπη (λες και εμείς δεν είμαστε Ευρώπη). Με τα δάχτυλα έκαναν το σύμβολο της νίκης και εμείς τους αποχαιρετούσαμε κουνώντας το μαντήλι. Everybody happy.
Και μετά ήρθαν οι άλλοι. Αυτοονομάστηκαν «Αλληλέγγυοι» και μετέτρεψαν σε βρισιά μια λέξη, που ενσαρκώνει όλα τα ανθρώπινα ιδανικά. Αλληλεγγύη. Σε βοηθάω, όταν έχεις ανάγκη και εσύ, αν χρειαστεί στο μέλλον, βοηθάς κάποιον άλλο, όταν κι εκείνος έχει ανάγκη. Έτσι επιβιώνουμε. Όχι πολεμώντας, αλλά βοηθώντας.
Ήρθαν λοιπόν οι «Αλληλέγγυοι» με τις Μ.Κ.Ο. τους και ανέλαβαν να παίξουν το ρόλο του κράτους. Αυτοί φαινόταν ότι τους τάιζαν, αυτοί τους έδιναν σκηνές και sleeping bags, αυτοί τους εμψύχωναν και τους διασκέδαζαν.
Αν βρω ένα ορφανό λιονταράκι στο δάσος και το περιμαζέψω, το ταΐσω και το φροντίσω, θα νομίσει ότι είμαι η μαμά του. Κι όταν μεγαλώσει και γίνει λιοντάρι, θα κάνει ότι του πω.
- Μην φεύγετε από το λιμάνι. Στα κέντρα φιλοξενίας δεν είναι καλά.
Δεν κουνιέται κανείς. Όλοι στο λιμάνι.
- Μην φεύγετε από την Ειδομένη (γιατί θα χάσουμε τους πελάτες), θ’ ανοίξουν τα σύνορα.
Δε φεύγει κανείς.
- Πάμε να περάσουμε στη Μακεδονία από το ποτάμι.
Βουρ όλα τα πρόβατα, που δεν πνίγηκαν στο Αιγαίο, να πνιγούν στο ποτάμι.
- Μην κάθεστε στα hot spots. Διαμαρτυρηθείτε.
Φεύγουν και κλείνουν τους δρόμους.
- Πετάει ο γάιδαρος.
- Πετάει
Και να τα επεισόδια και τα μαχαιρώματα. Διαμαρτυρίες για την ομελέτα, που δεν είναι καλή και όλα αυτά που παρακολουθούμε καθημερινά.
Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στη Γερμανία, εκατομμύρια στην Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανο κ.λ.π.
Άκουσε κανείς, επεισόδια και διαμαρτυρίες προσφύγων στη Γερμανία και την Τουρκία;
Είναι οι γερμανικές ομελέτες καλύτερες από τις δικές μας;
Είναι τα Τουρκικά hot spots καλύτερα από τα δικά μας;
Θα τρελαθούμε τελείως; Ανακάλυψαν ξαφνικά οι άνθρωποι αυτοί, ότι έχουν στην Ελλάδα περισσότερα δικαιώματα απ’ ότι στις άλλες χώρες; Ή μήπως απλά αντιλαμβανόμαστε την έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας διαφορετικά από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και Ανατολίτες «φίλους» μας;
Είναι δυνατό να τις τρώνε οι λιμενεργάτες και οι πρόσφυγες να αλωνίζουν και να κάνουν ότι θέλουν;
Μήπως να μεταναστεύσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι και να αφήσουμε τη χώρα σε 50.000 εισβολείς και μια χούφτα εισαγόμενους «αλληλέγγυους»;
Μήπως να βάλουμε λίγο φούμο και να κλείσουμε κι εμείς τους δρόμους;
Αγαπητοί κυβερνήτες, δεν μπορεί να συλλαμβάνετε τα παιδιά, που ζωγράφισαν στη Ηγουμενίτσα την Ελληνική σημαία και ν’ αφήνετε ελεύθερο το μετανάστη, που επιχείρησε να την κατεβάσει από τον ιστό στη Χίο. Προκαλείτε τον Έλληνα πολίτη, όταν έχετε του έχετε στραγγίξει και τις τελευταίες σταγόνες αίμα με τις μνημονιακές σας επιλογές.
Μας είπατε ότι θα μένουν 7-10 μέρες και αποδεικνύεται ότι δεν θα έχουν φύγει ούτε σε 7-10 χρόνια. Έχουν κατακλύσει την Ελλάδα οι πάσης φύσεως βρωμιάρηδες ψευτοαλληλέγγυοι ομοϊδεάτες σας, που μόνο προβλήματα δημιουργούν, προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν πελάτες. Δεν αφήνουν ν’ αδειάσει η Ειδομένη, δεν αφήνουν ν’ αδειάσει ο Πειραιάς. Τι περιμένετε για να τους βάλετε χέρι; Είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε και θύματα.
Η επόμενη ιστορία είναι αφιερωμένη στον ηγέτη αυτής της χώρας.
Ο Τζεπέτο ήταν ένας ξυλογλύπτης που ζούσε μόνος χωρίς παιδί. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία μαριονέτα για να τον συντροφεύει στα γεράματα και σκέφτηκε να την ονομάσει Πινόκιο σαν πραγματικό αγόρι. Όταν ολοκλήρωνε το έργο του, διαπίστωσε ότι η μαριονέτα ήταν ζωντανή. Ακόμα καλύτερα σκέφτηκε. Μόνο, που είχε ένα κουσούρι. Έλεγε πολλά ψέματα. Τα έλεγε όμως με έναν τρόπο, ώστε να μοιάζουν με αλήθειες.
Ο Πινόκιο παρασυρόταν εύκολα. Του άρεσε η καλή ζωή, αλλά δεν ήθελε να κουράζεται. Η συμπεριφορά του δημιουργούσε προβλήματα τόσο στον ίδιο όσο και στο γέρο-Τζεπέτο, που όπως και να το κάνεις ήταν ουσιαστικά ο δημιουργός του, ο πατέρας του σα να λέμε.
Ωστόσο σε γενικές γραμμές ο Πινόκιο με τα ψέματα τα κατάφερνε και ξεπερνούσε τις δυσκολίες, χωρίς να έχει σοβαρές συνέπειες. Το μόνο ενοχλητικό ήταν ότι κάθε φορά, που έλεγε ψέματα, μεγάλωνε η μύτη του.
Κάποτε ο Πινόκιο ζήτησε βοήθεια από τη νεράιδα για να γίνει πραγματικό παιδί και υποσχέθηκε να συμμορφωθεί, ν’ αλλάξει. Φυσικά δεν τήρησε την υπόσχεσή του και τα προβλήματα, που δημιουργούσε συνεχίστηκαν.
Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες, υποτίθεται ότι διορθώθηκε. Η Γαλάζια Νεράιδα που είχε παρακολουθήσει τις εξελίξεις, μετέτρεψε τον Πινόκιο σε πραγματικό αγόρι και έζησε ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του.
Αυτή είναι η ιστορία όπως λίγο ως πολύ την ξέρουμε από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό, που δεν ξέρουμε είναι ότι στην αυθεντική εκδοχή, ο Πινόκιο βρίσκει φρικτό θάνατο, κρεμασμένος για τα αναρίθμητα λάθη του στο τέλος του Κεφαλαίου 15, ενώ ο Τζεπέτο πεθαίνει αβοήθητος στην φυλακή.
Λόγω αιτήματος του εκδότη του, ο Κολόντι (ο συγγραφέας του Πινόκιο) πρόσθεσε τα κεφάλαια 16-36, στα οποία η Νεράιδα με τα Γαλάζια Μαλλιά, διασώζει τον Πινόκιο και τελικά τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι κάνοντας έτσι την ιστορία κατάλληλη για παιδιά.
Ο λαός μας το λέει αλλιώς. Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Κι έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τότε, που καταλάβαμε ότι είστε ψεύτες. Η μύτη σας μεγάλωσε, αλλά δεν θα είναι η μόνη συνέπεια, που θα έχετε. Άλλωστε στην πραγματικότητα γαλάζια νεράιδα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η Μέρκελ και η Βελκουλέσκου. Μη στηρίζεστε σ’ αυτές..
Γιώργος Βαρδακώστας
