Όμως ο ψυχίατρος δεν ζει μαζί της. Ας ξεκινήσουμε απ’ το τέλος. Το διαμέρισμά μας είναι μεζονέτα. Το δωμάτιο στο οποίο αυτοεξορίζομ...
Όμως ο ψυχίατρος δεν ζει μαζί της. Ας ξεκινήσουμε απ’ το τέλος.
Το διαμέρισμά μας είναι μεζονέτα. Το δωμάτιο στο οποίο αυτοεξορίζομαι είναι στον πάνω όροφο και χρησιμοποιείται επίσης ως χαβούζα. Ό,τι δεν χρειάζεται το μωρό μου ή ό,τι δεν θέλει να βλέπει στοιβάζεται στο δωμάτιο αυτό. Οπότε προφανώς δεν πρόκειται για έναν παραδεισένιο χώρο, αλλά για μια αποθήκη σαβούρας. Στη σαβούρα τοποθετώ και την αφεντιά μου. Ευτυχώς η ύπαρξη ενός υπολογιστή συνδεδεμένου στο Internet κάνει το χώρο υποφερτό κι έτσι αποφεύγω την αυτοκτονία προς το παρόν.
Ενώ λοιπόν βρίσκομαι στη χαβούζα, ακούω το κλειδί στην πόρτα. Γυρίζει το μωρό μου απ’ τη δουλειά.. Την ακούω που μπαίνει κι αμέσως κλειδώνει. Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι. Πάντα κλειδώνει αμέσως, ανεξάρτητα από την ώρα, από το πόσοι είμαστε σπίτι, απ’ το αν υπάρχουν επισκέπτες. Φοβάται να μην μπει κάποιος και την πηδήξει. Λογικό. Κανείς δεν θέλει να τον πηδήξουν στο ίδιο του το σπίτι.
Η λαχτάρα μου να την δω περιορίζεται από την παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Τώρα βέβαια θα μου πεις, τι με φοβίζει. Ίσως να είμαι παρανοϊκός ή ίσως απλά, μετά από 25 χρόνια συμβίωσης, να γνωρίζω πέντε πράγματα παραπάνω από εσένα που μόλις τώρα άρχισες να διαβάζεις αυτό το κείμενο.
Αφήνω να περάσουν δυο τρία λεπτά και αφού σιγουρεύομαι ότι ο κίνδυνος είναι μικρός κατεβαίνω προσεκτικά τις σκάλες. Το μωρό μου ξεντύνεται, αλλά μην πάει ο νους σου στο πονηρό.
- Γεια, μου λέει ψιθυριστά.
Σου επαναλαμβάνω, μη πάει ο νους σου στο πονηρό.
- Γεια, της ψιθυρίζω κι εγώ, από φόβο μην ξυπνήσουμε τις κατσαρίδες.
Δες τώρα τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα. Με το που την βλέπω, θυμάμαι ότι έχω ώρα να κατουρήσω και μπαίνω στην κάτω τουαλέτα να ξαλαφρώσω. Μέγα λάθος. Με το που βγαίνω χαρούμενος και ξαλαφρωμένος, ακούω το μωρό μου να μου λέει:
- Τελικά οι άνθρωποι και τα ζώα μοιάζουν πάρα πολύ.
Ξεκινάει η μάχη. Δεν έπρεπε να κατέβω. 25 χρόνια είναι αυτά, έχω μάθει να μυρίζομαι τον καυγά, εξ’ ου και η αναφορά στα ζώα.
- Παρομοιάζεις εμένα με ζώο ή τον εαυτό σου;
- Όχι, εσένα παρομοιάζω με ζώο.
- Με ποια λογική;
- Τα ζώα μαρκάρουν την περιοχή τους. Κάθε φορά που γυρίζω, κατεβαίνεις από πάνω, πηγαίνεις στην τουαλέτα, ύστερα τρως, ανοίγεις την τηλεόραση στο κανάλι που θες εσύ και μετά ανεβαίνεις πάλι επάνω.
Με τα τελευταία αυτά λόγια μπαίνει στην τουαλέτα. Μάλλον θέλει να μαρκάρει την περιοχή με τη δική της μυρωδιά. Ρε, λες να έχει δίκιο; Πράγματι όταν την ακούω να επιστρέφει κατεβαίνει. Κάθε φορά νομίζω πως κάτι θ’ αλλάξει. Να την δω, να μιλήσουμε, να μάθω τα νέα της, να της πω τα δικά μου.
Συνήθως καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση, αλλά το τηλεκοντρόλ το έχει αυτή. Αλλάζει τα κανάλια. Αν δει ότι παρακολουθώ, συνεχίζει ν’ αλλάζει μέχρι να βρει κάτι εντελώς αδιάφορο, όπως π.χ. δημοπρασίες, οικογένεια ενεχυροδανειστών, υπερκατασκευές των ναζί, ζευγάρια που ψάχνουν σπίτι ή οτιδήποτε άλλο όσο γίνεται πιο βαρετό.
Εκεί ακριβώς εμφανίζεται το δίλημμα. Να κάτσω με τη γυναίκα μου για να κόψω φλέβες και να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί ή ν’ ανέβω στη χαβούζα για να γράψω καμιά βλακεία για να περάσει η ώρα;
Όπως καταλαβαίνεις υπερισχύει το δεύτερο. Αναρωτιέμαι όμως. Ποιος απ’ τους δύο θα καταλήξει πρώτος στο ψυχιατρείο; Η λύση είναι μία. Η αυτοκτονία. Όχι η δική μου. Η δική της.
Φίλε, καλό είναι να μάθεις να τραβιέσαι. Διαφορετικά θα τραβιέσαι για μια ζωή.
ΥΓ: Αγαπητό ημερολόγιο το ξανασκέφτηκα. Δεν είναι δίκαιο. Πρέπει να σου τελειώσω την ιστορία. Μια άλλη φορά θα σου πω κι άλλες ιστορίες τρέλας.
Αυτοεξορίστηκα λοιπόν στη χαβούζα για αρκετές ώρες. Κάποια στιγμή ακούω από κάτω ροχαλητά. Ξέχασα να σας πω ότι το μωρό μου δεν κοιμάται στη συζυγική κλίνη, αλλά στο σαλόνι με την τηλεόραση ανοιχτή όλο το βράδυ.
Αφού πέρασαν κάνα δυο ώρες από τη στιγμή που πρωτοακούστηκαν τα ροχαλητά, κουρασμένος αποφασίζω να κατέβω. Θα δω λίγη τηλεόραση (στα μουγκά εννοείται) για να χαλαρώσω και θα πάω για ύπνο.
Κατεβαίνω λοιπόν στις μύτες για να μην την ξυπνήσω. Έλα όμως που το μωρό μου διαθέτει έκτη αίσθηση! Με το που είμαι έτοιμος να πάρω το τηλεκοντρόλ και να καθίσω στην πολυθρόνα (αφού ο καναπές είναι μονίμως πιασμένος), ανοίγει τα μάτια. Μ' έπιασε στα πράσα.
- Δηλαδή τώρα ετοιμάζεσαι να κάτσεις εδώ και να δεις τηλεόραση;
Το καταλαβαίνεις αγαπητό ημερολόγιο; Δεν φτάνει που κοιμάται στο σαλόνι, θα πρέπει όλο το βράδυ η τηλεόραση να μην αλλάζει κανάλι. Η αμερικάνικη θηροφυλακή κυνηγάει τους λαθροκυνηγούς που σκότωσαν το ελάφι! Αν επιχειρήσεις ν' αλλάξεις κανάλι το καταλαβαίνει, ξυπνάει και αρχίζει ο βραδινός γύρος.
Περιττό να σου πω, αγαπητό ημερολόγιο, ότι ακούστηκαν μερικά γαλλικά και στη συνέχεια αποσύρθηκα στην κρεβατοκάμαρα, ελπίζοντας να έρθει ο Μορφέας να με πάρει στην αγκαλιά του.
ΥΓ: Αγαπητό ημερολόγιο το ξανασκέφτηκα. Δεν είναι δίκαιο. Πρέπει να σου τελειώσω την ιστορία. Μια άλλη φορά θα σου πω κι άλλες ιστορίες τρέλας.
Αυτοεξορίστηκα λοιπόν στη χαβούζα για αρκετές ώρες. Κάποια στιγμή ακούω από κάτω ροχαλητά. Ξέχασα να σας πω ότι το μωρό μου δεν κοιμάται στη συζυγική κλίνη, αλλά στο σαλόνι με την τηλεόραση ανοιχτή όλο το βράδυ.
Αφού πέρασαν κάνα δυο ώρες από τη στιγμή που πρωτοακούστηκαν τα ροχαλητά, κουρασμένος αποφασίζω να κατέβω. Θα δω λίγη τηλεόραση (στα μουγκά εννοείται) για να χαλαρώσω και θα πάω για ύπνο.
Κατεβαίνω λοιπόν στις μύτες για να μην την ξυπνήσω. Έλα όμως που το μωρό μου διαθέτει έκτη αίσθηση! Με το που είμαι έτοιμος να πάρω το τηλεκοντρόλ και να καθίσω στην πολυθρόνα (αφού ο καναπές είναι μονίμως πιασμένος), ανοίγει τα μάτια. Μ' έπιασε στα πράσα.
- Δηλαδή τώρα ετοιμάζεσαι να κάτσεις εδώ και να δεις τηλεόραση;
Το καταλαβαίνεις αγαπητό ημερολόγιο; Δεν φτάνει που κοιμάται στο σαλόνι, θα πρέπει όλο το βράδυ η τηλεόραση να μην αλλάζει κανάλι. Η αμερικάνικη θηροφυλακή κυνηγάει τους λαθροκυνηγούς που σκότωσαν το ελάφι! Αν επιχειρήσεις ν' αλλάξεις κανάλι το καταλαβαίνει, ξυπνάει και αρχίζει ο βραδινός γύρος.
Περιττό να σου πω, αγαπητό ημερολόγιο, ότι ακούστηκαν μερικά γαλλικά και στη συνέχεια αποσύρθηκα στην κρεβατοκάμαρα, ελπίζοντας να έρθει ο Μορφέας να με πάρει στην αγκαλιά του.
