Επιτέλους, υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Ανακοινώθηκαν από τα πιο επίσημα χείλη, από τον ίδιο τον υπουργό παιδείας: «Το 25% των καθ...
Επιτέλους, υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Ανακοινώθηκαν από τα πιο επίσημα χείλη, από τον ίδιο τον υπουργό παιδείας:
«Το 25% των καθηγητών κάνει “ιδιαίτερα” στους ίδιους τους μαθητές τους»
Για δες! Αλήθεια; Πάλι καλά. Το ποσοστό έπεσε, αφού ο ίδιος άνθρωπος πριν από μερικά χρόνια το ανέβαζε στο 40%. Άραγε ποιο είναι το στατιστικό δείγμα; Η παρέα του υπουργού;
Έστω. Ας είναι. Ας δεχτούμε τα στοιχεία. Κάτι θα ξέρει. Στο κάτω κάτω κοτζάμ υπουργός δεν μπορεί να είναι τόσο άσχετος! Ωραία λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Το 25% των θεολόγων κάνουν ιδιαίτερα στους μαθητές τους. Λογικό, αφού με τα νέα προγράμματα σπουδών των θρησκευτικών, οι μαθητές δυσκολεύονται. Για να μην κατέβει ο βαθμός χρειάζονται ιδιαίτερα και μάλιστα από τον καθηγητή τους στο σχολείο. Μπορεί μέσα στην τάξη να τον έχουν γραμμένο κανονικά εκεί που δεν μπαίνει μελάνι, αλλά όλα κι όλα. Στο ιδιαίτερο τον προτιμούν.
Επίσης το 25% των γυμναστών κάνουν ιδιαίτερα στους μαθητές τους. Τι είπες; Δεν σου φαίνεται λογικό; Κάνεις λάθος. Μπορεί ο βαθμός της γυμναστικής να μην μετράει πουθενά, όμως τα παιδιά αγαπούν τη γυμναστική. Μπορεί στο σχολείο να προσπαθούν να την αποφύγουν, όμως μόλις σχολάσουν τρέχουν στον γυμναστή και του ζητούν να γίνει ο personal trainer τους.
Το 25% των ξενόγλωσσων κάνουν κι αυτοί ιδιαίτερα στους μαθητές τους. Τι να πεις υπουργέ μου και τι να σου πω! Τι θα έλεγες να μπεις, έτσι για πλάκα, σε ένα τμήμα την ώρα των αγγλικών, των γερμανικών ή των «τελειωμένων» γαλλικών, να δεις πόσο πολύ προσέχουν οι μαθητές; Ίσως όμως ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δεν προσέχουν στο μάθημα, σπεύδουν αμέσως μετά και ζητούν από τους καθηγητές τους ιδιαίτερα, μήπως και μπορέσουν ν’ αποκτήσουν εκείνα τα ρημάδια τα κρατικά πιστοποιητικά γλωσσομάθειας, που υποτίθεται ότι θα έπαιρναν οι μαθητές μέσα στο σχολείο (μόνιμη εξαγγελία όλων των υπουργών παιδείας τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον).
Γιατί μήπως τα άλλα; Τα πιστοποιητικά των υπολογιστών, που κι αυτά υποτίθεται ότι θα τα αποκτούσαν οι μαθητές στο σχολείο, τα οποία θα … εφευρεθούν κάποια στιγμή στο μέλλον; Εντάξει δεν υπάρχουν τέτοια, αλλά υπάρχουν τα άλλα τα αναγνωρισμένα, αυτά που έχουν κατακλύσει την αγορά από το 2001 και μετά. Για να τα αποκτήσουν οι μαθητές δεν απευθύνονται στις σχολές πληροφορικής, αλλά καταφεύγουν στους καθηγητές πληροφορικής του σχολείου τους, από τους οποίους, σύμφωνα με τον υπουργό, τουλάχιστον ένας στους τέσσερις δε λέει όχι στο έξτρα εισόδημα των ιδιαιτέρων.
Για να μην τα πολυλογώ, το ίδιο επίσης συμβαίνει και με τους καθηγητές μουσικής, εικαστικών, τεχνολογίας, οικιακής οικονομίας, τους νομικούς και τους κοινωνιολόγους.
Στα ΕΠΑΛ, όχι το 25% αλλά το 100% των εκπαιδευτικών κάνουν ιδιαίτερα με τους μαθητές τους, οι οποίοι δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο για τα μαθήματά τους και η μεγάλη τους επιθυμία είναι όχι απλά να μάθουν μία τέχνη και να πάρουν το πτυχίο, αλλά να περάσουν και στο πανεπιστήμιο. Τυχεροί οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ, αφού στο αντικείμενό τους δεν υπάρχει ανταγωνισμός από τον ιδιωτικό τομέα.
Λες να μην το εννοούσε έτσι ο υπουργός; Λες να αναφερόταν στις λεγόμενες βασικές ειδικότητες (φιλολόγους, μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς, βιολόγους); Αλλά τότε το 25% των καθηγητών ουσιαστικά είναι το 100% των βασικών ειδικοτήτων. Ακόμα περισσότερο, αν προσθέσεις και τους οικονομολόγους και τους πληροφορικούς, που διδάσκουν πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα.
Ίσως όμως τη ζημιά να την κάνουν οι αναπληρωτές. Σε λίγο όσοι είναι οι μόνιμοι, άλλοι τόσοι θα είναι και οι αναπληρωτές. Άλλωστε αυτοί δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα στα μη και στα δεν του δημοσίου. Πηγαίνουν στο νησάκι, π.χ. Σαντορίνη και δεν βρίσκουν ούτε στρώμα για να κοιμηθούν στις παραλίες. Ε, άνθρωποι είναι, παρασύρονται. Θέλουν μια στέγη, λίγο φαγητό, γιατί όχι και Internet. Ίσως συμπληρώνουν το εισόδημά τους με κανένα ιδιαιτεράκι!
Πολλές βλακείες δεν είπαμε όμως; Μπορεί να γελάς με τις εξυπνάδες του υπουργού, αλλά η βλακεία έχει κι αυτή τα όριά της.
Ποια είναι η πραγματικότητα άραγε; Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια;
Υπάρχουν πράγματι κάποιοι ελάχιστοι καθηγητές, οι τυχεροί θα λέγαμε, που ξεκολώνονται στο ιδιαίτερο. Έχουν τόσους πολλούς μαθητές, που φτιάχνουν ακόμα και γκρουπ 3-4 μαθητών. Κάποιοι από αυτούς νοικιάζουν γκαρσονιέρες για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση. Συνεχίζουν μάλιστα την προσοδοφόρα δραστηριότητα ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή τους. Στους πελάτες τους περιλαμβάνονται αποκλειστικά οι έχοντες, κάτοικοι της Κηφισιάς, της Εκάλης, του Πανοράματος και συναφών πλούσιων περιοχών που χρυσοπληρώνουν τους επαγγελματίες ιδιαιτεράδες καθηγητές.
Όμως αυτοί οι καθηγητές είναι πραγματικά ελάχιστοι, γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να πληρώσουν το υψηλό αντίτιμο αυτής της υπηρεσίας. Οι πελάτες τους ανήκουν στα υψηλότερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα και προφανώς βρίσκονται στο περιβάλλον του υπουργού, ο οποίος κρίνει από την παρέα του τα αλλότρια.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι. Ανήκουν στις λεγόμενες βασικές ειδικότητες και άνουν ιδιαίτερα με 5 € και 10 € την ώρα, όχι προφανώς για να πλουτίσουν, αλλά για να καταφέρουν απλά να επιβιώσουν. Κι αυτοί όμως λίγοι είναι. Οι υπόλοιποι δεν κάνουν, όχι επειδή δεν θέλουν, αλλά απλά επειδή δεν βρίσκουν. Γιατί οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν ούτε αυτά τα 5 € να δώσουν για μια ώρα ιδιαίτερο. Πολλοί δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε στα φροντιστήρια να στείλουν τα παιδιά τους!
Ακόμα όμως κι ο ίδιος ο υπουργός αναγνωρίζει ότι υπάρχει και το υπόλοιπο 75%, που δεν κάνει ιδιαίτερα. Δεν κάνει είτε για λόγους ιδεολογικούς, είτε επειδή δεν έχει ανάγκη, είτε επειδή (όπως εξηγήσαμε) απλά δεν βρίσκει.
Μέσα σ’ αυτό το 75% υπάρχουν και κάποιοι εκπαιδευτικοί που κάθονται επιπλέον ώρες στα σχολεία τους ή σε οργανωμένες δομές αλληλεγγύης, που τις γνωρίζουμε με την ονομασία «κοινωνικό φροντιστήριο» κάνοντας εντελώς δωρεάν μαθήματα σε μαθητές που χρειάζονται βοήθεια και αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Ιδιαίτερα μαθήματα όμως κάνουν και οι αδιόριστοι καθηγητές και μάλιστα σε εξευτελιστικές τιμές. Κι αυτά μαύρα λεφτά είναι, αφορολόγητα.
Τόσο για τους διορισμένους όσο και για τους αδιόριστους «ιδιαιτεράδες» γκρινιάζουν οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, που θεωρούν τις επιχειρήσεις τους ως τις μοναδικές που έχουν δικαίωμα να παρέχουν τη συγκεκριμένη υπηρεσία. Η γκρίνια αυτή κρατάει από τις απαρχές του κόσμου, σχεδόν από τότε που η Εύα έφαγε το μήλο.
Στην πλειοψηφία τους, πράγματι πρόκειται για νόμιμες επιχειρήσεις, που πληρώνουν ενοίκια, ασφαλιστικές εισφορές, απασχολούν εργαζόμενους και πληρώνουν φόρους. Αυτή όμως είναι μόνο η μισή αλήθεια.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός φροντιστηρίων, όχι όλα βέβαια, κόβουν αποδείξεις μόνο για ένα μέρος αυτών που εισπράττουν. Εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, αμείβοντάς τους με εξευτελιστικές αμοιβές, τους έχουν ανασφάλιστους ή τους ασφαλίζουν μόνο για τις μισές ώρες, καθυστερούν σημαντικά να τους πληρώνουν και μερικές φορές τους αναγκάζουν να υπογράφουν ότι εισπράττουν περισσότερα από αυτά που παίρνουν στ’ αλήθεια.
Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, αναρωτιέμαι. Υπηρετώ τη δημόσια εκπαίδευση 20 χρόνια. Ανήκω κι εγώ στις «βασικές» ειδικότητες. Κι όμως. Όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους μαθητές μου στο σχολείο που να έρθει να μου ζητήσεις ιδιαίτερο. Ίσως βιαστείς να πεις ότι δεν είμαι και τόσο καλός καθηγητής. Τότε όμως, γιατί πριν διοριστώ δεν προλάβαινα να πάω ούτε για κατούρημα από τα πολλά ιδιαίτερα; Πόσο χειρότερος είμαι τώρα σε σχέση με τότε;
Όπως και να ‘χει όμως, ένα είναι σίγουρο. 25 και 75 μας κάνει 100. Το 100% των καθηγητών των δημόσιων σχολείων αισθάνονται την ανάγκη να απονείμουν στον υπουργό το παράσημο της ανοιχτής παλάμης, γιατί τέτοια προσβολή δεν την είχαμε υποστεί από κανέναν προκάτοχό του.
Ένας φτωχός και μόνος ιδιαιτεράκιας
