Μια φορά κι έναν καιρό, τον περασμένο αιώνα, ζούσε μια πενταμελής οικογένεια. Μπαμπάς μαμά και τρία αρσενικά παιδάκια. Ο μπαμπάς και η...
Μια φορά κι έναν καιρό, τον περασμένο αιώνα, ζούσε μια πενταμελής οικογένεια. Μπαμπάς μαμά και τρία αρσενικά παιδάκια. Ο μπαμπάς και η μαμά ήταν καθηγητές.
Η μαμά δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει για διευθυντιλίκια. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη διοίκηση, γι’ αυτό και έμεινε μέχρι το τέλος μέσα στην τάξη. Ο μπαμπάς όμως από την άλλη είχε αντίθετη άποψη.
Τω καιρώ εκείνω δεν υπήρχαν κρίσεις ούτε εκλογές για τα στελέχη της εκπαίδευσης. Γινόσουν υποδιευθυντής και στη συνέχεια διευθυντής με την αρχαιότητα και εφόσον φυσικά το επιθυμούσες.
Άνθρωπος της προσφοράς ο μπαμπάς, έγινε κάποια στιγμή Διευθυντής. Έβαλα το Δ κεφαλαίο και όχι τυχαία. Την εποχή εκείνη τα σχολεία λειτουργούσαν πρωί απόγευμα. Τα τρία παιδιά όμως δεν ήξεραν πότε ο μπαμπάς τους ήταν πρωινός και πότε απογευματινός. Κι αυτό γιατί εκείνος ήταν στο σχολείο και πρωί και απόγευμα. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Και στις γιορτές επίσης.
Νριιιιν
- Παρακαλώ;
- Είναι ο μπαμπάς στο σπίτι.
- Όχι. Πάρτε τον στο σχολείο
- Τέτοια ώρα είναι ακόμα στο σχολείο;
- Θα σας έλεγα να τον πάρετε στο κινητό, αλλά τα κινητά τηλέφωνα δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα. Πάρτε τον λοιπόν στο σχολείο.
Μη βιαστείς να πεις ότι ο μπαμπάς ήταν όλη μέρα στο σχολείο επειδή δεν άντεχε τη μαμά, γιατί κάνεις λάθος. Βέβαια στο σχολείο μπορούσε να καπνίζει όσο ήθελε, ενώ στο σπίτι έπρεπε να περιορίζεται στην κουζίνα για να μην μυρίζουν οι κουρτίνες. Ωστόσο αυτό από μόνο του δεν ήταν αρκετό.
Το πρόβλημα ήταν μέσα στο κεφάλι του μπαμπά. Τα ήθελε όλα τέλεια και έπρεπε να τα κάνει όλα μόνος του. Ίσως φανταζόταν ότι κάποια μέρα το σχολείο θα έπαιρνε το όνομά του. Και μπορεί κάτι τέτοιο να μην έγινε, όμως υπάρχει σήμερα μία πτέρυγα του σχολείου που φέρει τ’ όνομά του.
Όπως ήδη κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη, αυτός ήταν ο δικός μου ο μπαμπάς, που δεν μακροημέρευσε, αφού τον πρόλαβε ο καρκίνος. Το πρόβλημα ήταν πράγματι μέσα στο κεφάλι του. Τουλάχιστον εκεί βρήκε καταφύγιο στην τελευταία μετάσταση.
Νομίζω ότι τώρα κατάλαβες γιατί η λέξη Διευθυντής είναι γραμμένη με κεφαλαίο Δ. Εννοείται ότι για μένα ήταν πάντα μία κακιά λέξη. Ήταν το συνώνυμο του θανάτου.
Γι’ αυτό και αντιστάθηκα σθεναρά σε φίλους και γνωστούς που με παρότρυναν στο παρελθόν να είμαι υποψήφιος στις κρίσεις των διευθυντών. «Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά» τους έλεγα. Το ίδιο όμως έλεγα και για τα συνδικαλιστικά και να σου τώρα που το παίζω συνδικαλιστής.
Στη ζωή μου ό,τι προσπάθησα ν’ αποφύγω το έχω λουστεί. Πες πες λοιπόν το πήρα απόφαση. Στο κάτω κάτω τι είχα να χάσω; Ευκαιρία να τεστάρουμε και το «νέο» σύστημα. Και πού ξέρεις; Κάποτε πήγα για πλάκα και έδωσα στον ΑΣΕΠ και βρέθηκα διορισμένος. Έχει πλάκα να συμβεί πάλι το ίδιο!
Τα μετρήσιμα μόρια δεν ήταν πολλά κι έτσι βρέθηκα στη θέση 66 ανάμεσα σε 79 υποψήφιους για 41 θέσεις διευθυντών. Καλύτερα όμως 66 παρά 69. Ή μήπως όχι; Ωστόσο τα δύο εξάρια θέλουν απλά ένα τρίτο για να γίνουν σατανικά.
Υπήρχε βέβαια και η συνέντευξη. Η κλίμακα είναι οχταβάθμια κι αν τους τα πω καλά … ποιος ξέρει; Για να είμαι ειλικρινής η όλη διαδικασία είχε πλάκα. Όταν δεν έχεις πολλές ελπίδες είσαι πιο χαλαρός και μπορείς να το διασκεδάσεις.
Ερώτηση πρώτη:
- Είστε Διευθυντής σε ένα σχολείο που έχει επιλεγεί για να δεχθεί παιδιά προσφύγων. Σε ποιες ενέργειες θα προβείτε;
Από άλλους την περίμενα, από άλλον μου ήρθε. Δύο ΣΥΡΙΖομέλη του ΠΥΣΔΕ στρέφουν με έκπληξη το κεφάλι προς τον ερωτώντα. Ένας αναστεναγμός τους ξεφεύγει. Τους έκλεψε την ερώτηση! Σχεδόν τους λυπάμαι και με το ζόρι συγκρατιέμαι για να μην γελάσω. Για σένα που δεν καταλαβαίνεις, να πω ότι είμαι γνωστός «ρατσιστής» και «φασίστας» οπότε η ερώτηση για τους πρόσφυγες ήταν στα sos.
Ερώτηση δεύτερη:
- Βλέπω έχετε πλούσιο βιογραφικό. Ασχολείστε με ένα σωρό πράγματα. Αναρωτιέμαι, έχετε ελεύθερο χρόνο;
- Τι εννοείτε; Αν έχω ελεύθερο χρόνο για να γίνω διευθυντής;
Η αλήθεια είναι ότι ελεύθερο χρόνο δεν έχω καθόλου, αλλά σε περίπτωση που γινόμουν διευθυντής θα ζητούσα από τον Ιησού του Ναυή να μεγαλώσει τη μέρα για να προλαβαίνω να ρίχνω τα τείχη, αντί να τα ρίχνω στην κακή μου τύχη.
Ερώτηση τρίτη:
- Ποια μειονεκτήματα του χαρακτήρα σας, θα σας δημιουργήσουν πρόβλημα αν γίνετε διευθυντής;
Σα να λέμε, πες μας το λόγο για να τεκμηριώσουμε το χαμηλό βαθμό που θα σου βάλουμε. Όχι δεν το είπα τότε. Μπορώ να το πω όμως τώρα. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου είναι ότι λέω πάντα την αλήθεια, χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες και επίσης ότι είμαι ελέφαντας … και όχι μόνο στα κιλά.
Κάπως έτσι κύλισε και το υπόλοιπο της συνέντευξης. Για τη νευρική ανορεξία ρώταγε ο ένας (όχι δεν είναι πλάκα για τα κιλά μου) για τις best practices που θα πρέπει να αντιγράψω, αν γίνω διευθυντής, ρώταγε ο άλλος και πάει λέγοντας. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και προσπαθείς να «κλέψεις» ερωτήσεις για τις επόμενες κρίσεις, μάλλον την πάτησες, γιατί αυτές οι ερωτήσεις δεν θα επαναληφτούν ποτέ στο μέλλον.
Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της αλήθειας. Η ώρα που ανακοινώνονται οι βαθμολογίες. Δύο οχτάρια, δύο εφτάρια και … τρία εξάρια!
Πλάκα κάνεις; Ούτε να το ‘ξερα. Σατανικό εντελώς!
6,86 στο σύνολο. Όχι κι άσχημα, αν σκεφτεί κανείς όσα έχουν υποφέρει εξαιτίας μου οι βαθμολογητές μέλη του ΠΥΣΔΕ στο παρελθόν Αν ήταν άλμα εις μήκος θα ήταν λιγότερο απ’ όσο πήδαγε ο βουλευτής μας. Αν ήταν άλμα επί κοντώ θα ήμουν παγκόσμιος ρέκορντμαν για τα επόμενα 100 χρόνια. Αν ήταν γραπτό πανελλαδικών στην εικοσαβάθμια κλίμακα θα ήταν κοντά στο 17, αλλά θα πήγαινε για αναβαθμολόγηση, αφού η διαφορά ανάμεσα στους βαθμολογητές θα ήταν 5 μονάδες.
Ωστόσο, αν κάποιος δει και τις υπόλοιπες βαθμολογίες, τα συμπεράσματα αλλάζουν. Ο νομός Πιερίας είναι ο νομός των αρίστων, αφού ο μέσος όρος των συνεντεύξεων είναι 7,57!! Τελικά δεν είμαι στα προφορικά τόσο καλός όσο στα γραπτά και αυτό με κατατάσσει έβδομο από το τέλος σ’ ένα σύνολο 76 υποψηφίων που παρουσιάστηκαν να συνεντευξιασθούν.
Τα επόμενα 3 χρόνια θα χρειαστώ εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα για να βελτιωθώ στο speaking.
Κάπου εδώ θα τελείωνε το κείμενο, αφού έτσι κι αλλιώς σκοπός ήταν να σπάσουμε λίγη πλάκα και να διακωμωδήσουμε τη διαδικασία επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων. Έλα όμως που όσο γράφω αυτό το κείμενο, τα ερεθίσματα δεν σταματούν να έρχονται. Κι όταν ερεθίζεσαι, πρέπει μετά να εκτονωθείς, γιατί διαφορετικά πονάει εκεί χαμηλά.
Υποψήφιος διευθυντής, δυσαρεστημένος από τη βαθμολογία του στη συνέντευξη έγραψε το ακόλουθο κείμενο, το οποίο μάλιστα φρόντισε να στείλει με sms στα μέλη του διευρυμένου ΠΥΣΔΕ (σε όλα;) σε ομάδες στο facebook, ακόμα σε προσωπικά προφίλ. Το αντιγράφω ατόφιο:
«Τελικά με "ζυγίσατε" με το μάτι και με βρήκατε λειψό όχι στα κιλά αλλά στο μυαλό με βαθμό 7,43 τον μικρότερο που δώσατε στους εν ενεργεία διευθυντές. Και τον 58ο βαθμό σε 76 συνεξεταζόμενους. Μη μας περάσετε και για μ@
Κακία δεν βγάζω, την πραγματικότητα περιγράφω. Την κακία την έβγαλαν άλλοι τους ευχαριστώ. Με προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Πού πας ρε Καραμήτρο (με την καλή έννοια).
Τελικά μπορεί να ήμουν και επικίνδυνος για την διοίκηση σχολικής μονάδας. Διευθυντής δεν γεννήθηκα σε ηλικία 57 ετών, έγινα πρώτη φορά με 29 έτη στην τάξη. Την τάξη δεν την φοβάμαι κύριοι ακόμη και σε αυτήν την ηλικία. Λειψός μπορεί να είμαι μα Προσκυνημένος όχι και ποτέ και σε κανέναν Π..
Το 7,43 δεν είναι κακός σε σχέση με το 8, είναι κάκιστος όταν δείχνει την θέση 58 σε 76 δηλαδή 18ος πριν το τέλος, αν μπορείς να το καταλάβεις. Ακόμη δείχνει και κάτι το χειρότερο δείχνει ότι είμαι ο τελευταίος από τους εν ενεργεία διευθυντές αν και αυτό μπορείς να το καταλάβεις».
Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω το κείμενο του κατά τ’ άλλα αξιόλογου συναδέλφου. Προφανώς βγαίνει μια πικρία και τα συναισθήματα είναι ακόμα έντονα αφού τα γεγονότα είναι πρόσφατα. Όσοι όμως με ξέρουν, ξέρουν ότι δεν μπορώ να κρατηθώ. Γράψτο κι αυτό στα μειονεκτήματά μου.
Ήταν μόλις 6 χρόνια πριν, δηλαδή στις κρίσεις του 2011 και επομένως όσοι δεν έχουν Αλτσχάιμερ θα το θυμούνται σίγουρα. Τα κόμματα που εναλλάσσονταν μέχρι τότε στην εξουσία, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, αποφάσισαν να μοιράσουν μεταξύ τους τις θέσεις των διευθυντών, όπως γίνονταν και στο παρελθόν.
Έτσι με τη βοήθεια της συνέντευξης και του αλγόριθμου του κυρ Ηλία, αναδείχτηκε μια γενιά στελεχών με μοναδικό προσόν τη σχέση τους με τα κόμματα εξουσίας.
Κάποιοι από αυτούς τους χωρίς προσόντα διευθυντές αποδείχθηκαν ικανοί στη διοίκηση ενώ κάποιοι άλλοι εντελώς ανίκανοι. Κάποιοι λίγοι έσπασαν τα μούτρα τους το 2015, ενώ οι περισσότεροι κατάφεραν να επανεκλεγούν.
Η σημερινή (πρώτη φορά αριστερά) κυβέρνηση μαγείρεψε το νέο σύστημα με σκοπό να πετάξει απέξω όσους από αυτούς μπορούσε, τουλάχιστον όσους δεν φρόντισαν στα χρόνια που πέρασαν να αποκτήσουν και μερικά τυπικά προσόντα.
Όποιος όμως αποδέχτηκε το σύστημα του 2007 ή του 2011 ή ακόμα και του 2015 καλά θα κάνει σήμερα να μη μιλάει και μάλιστα εκ των υστέρων. Έτσι είναι τα πράγματα. Η εκάστοτε κυβέρνηση παίζει το ζουρνά και εμείς απλά χορεύουμε. Έτσι κι αλλιώς τους ψηφίζουμε.
Κανένα σύστημα δεν θα είναι απολύτως δίκαιο και πάντα κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι. Τα σχολεία δεν παίρνουν το όνομα του διευθυντή τους. Αλλαγές στις διοικήσεις θα γίνουν πολλές και έτσι πρέπει. Και νέα στελέχη θα αναδειχθούν, αλλά και κάποια από τα παλιά θα κληθούν να αποδείξουν την αξία τους σε άλλες σχολικές μονάδες.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να αισθάνεται πικραμένος, όμως ουδείς αναντικατάστατος
Κλείνοντας θέλω πραγματικά μέσα από την καρδιά μου να στείλω τις θερμότερες ευχές μου στους νέους διευθυντές για καλή επιτυχία στο έργο τους Τα δύσκολα είναι μπροστά και θα χρειαστούμε τους καλύτερους για να μας οδηγήσουν. Εντάξει, και κάποιοι καλοί θα μείνουν στην απέξω, αλλά τι να κάνουμε; Υπομονή. Σε 3 χρόνια είναι οι επόμενες κρίσεις. Ξεκινήστε από τώρα το διάβασμα … κι έχει ο Κυριάκος.
Γιώργος Βαρδακώστας
