Παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού σήμερα η 21η Μαρτίου και διδάσκουμε, υποτίθεται. το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Έτσι εύκολα κολλάμε τ...
Αυτό το κέρατο το βερνικωμένο είναι που με κάνει να φαίνομαι τόσο διαφορετικός. Ωστόσο, τόσο πολύ το έχω συνηθίσει, που όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη δεν το βλέπω και νομίζω ότι είμαι «φυσιολογικός».
Καταλαβαίνω βέβαια ότι διαφορετικός δεν είναι μόνο όποιος έχει διαφορετικό χρώμα ή διαφορετική θρησκεία ή διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Διαφορετικός είναι και αυτός που έχει περιττά κιλά ή που δεν έχει μαλλιά ή που έχει κινητικά προβλήματα ή ακόμη και ένα ή περισσότερα κέρατα.
Στα σχολεία μας αφιερώνουμε μία μέρα το χρόνο στο ρατσισμό και στο bulling. Οι μαθητές γράφουν κείμενα, ζωγραφίζουν, συμμετέχουν σε δράσεις, που υποτίθεται ότι στόχο έχουν την ευαισθητοποίησή τους.
Φυσικά από την επόμενη κιόλας μέρα ξεχνιούνται όλα. Οι ζωγραφιές μένουν κολλημένες στους τοίχους για να θυμίζουν το μήνυμα, γρήγορα όμως τις συνηθίζουμε, με αποτέλεσμα τελικά να «εξαφανίζονται», μέχρι την αποκαθήλωση τους.
- Τελικά τι έμαθες Νικολάκη; Για ποιο λόγο έγινε όλη αυτή η φασαρία;
- Έμαθα κύριε να σέβομαι τη διαφορετικότητα.
- Μπράβο Νικολάκη. Εδώ στο σχολείο ποιον έμαθες να σέβεσαι;
- Τη Μαρία που έχει 50 σκουλαρίκια.
- Αυτή μόνο; Τον κύριο Βαγγέλη που βογγάει όταν ανεβαίνει τις σκάλες, δεν πρέπει κι αυτόν να τον σέβεσαι;
- Αυτός είναι απλά χοντρός κύριε!
- Το ‘πιασες Νικολάκη. Το ίδιο με σένα πιστεύει και ο Δήμαρχος. Είναι απλά χοντρός και του κάνει καλό ν’ ανεβαίνει τις σκάλες, μήπως χάσει και κανένα κιλό.
Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος Βαγγέλης είναι απλά χοντρός. Τα πραγματικά παχύδερμα είναι άλλα.
Καλό είναι να γίνονται κυκλικοί κόμβοι εκεί που δεν χρειάζονται, να φτιάχνονται πεζοδρόμια για να παρκάρουν τ’ αμάξια και ωραίες γιορτούλες που στοιχίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Ακόμα πιο καλό όμως θα ήταν να εξοικονομούσε ο Δήμος ένα μικρό μέρος από αυτά τα πεταμένα λεφτά, για να βάλει ανελκυστήρες σε όσα σχολεία δεν έχουν ή ακόμα και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Ο όρος κινητικά προβλήματα δεν αναφέρεται υποχρεωτικά σε άτομα που έχουν σοβαρές αναπηρίες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δυσκολεύονται στη μετακίνηση επειδή είναι ηλικιωμένοι ή υπέρβαροι ή επειδή έχουν μυοσκελετικά ή άλλης φύσης προβλήματα υγείας.
Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν απλά την αδιαφορία της πολιτείας. Στην χειρότερη γίνονται αντικείμενο περιπαικτικών σχολίων και χλευασμού.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μία ραδιοφωνική συνέντευξη το σχόλιο του δημοσιογράφου, όταν ανέφερα ότι υπάρχουν καθηγητές που δυσκολεύονται να ανέβουν μία σκάλα.
- Ε, εντάξει δεν θα πάθουν τίποτα οι καθηγητές, αν ανέβουν και μία σκάλα.
Κατάλαβες αναγνώστη; Αν το πρόβλημα δεν είναι δικό μας, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Σχετικά πρόσφατα σε σχολείο της Κατερίνης τοποθετήθηκε ανελκυστήρας. Μάλιστα λόγω έλλειψης χώρου, για την τοποθέτησή του έγιναν σημαντικές παρεμβάσεις στο κτίριο και η τοποθέτηση έγινε εξωτερικά.
Η τοποθέτηση του ανελκυστήρα έγινε επειδή στο σχολείο φοιτά μαθητής με κινητικά προβλήματα. Μπράβο, θα πεις. Αυτό είναι το σωστό. Το αστείο όμως είναι ότι η τοποθέτηση ανελκυστήρα ήταν πάγιο αίτημα του σχολείου εδώ και πολλά χρόνια, γιατί στο σχολείο υπήρχαν και υπάρχουν εκπαιδευτικοί με κινητικά προβλήματα.
Ξέρω ότι μπορεί μέσα σου να γελάς. Μπορεί να έχεις την ίδια άποψη με το δημοσιογράφο. Φαντάσου όμως έναν εργαζόμενο, που ούτως ή άλλως, λόγω της φύσης της δουλειάς του περνά πολλές ώρες όρθιος, να αναγκάζεται, παρά τους αφόρητους πόνους, ν’ ανεβοκατεβαίνει μία σκάλα πέντε φορές την ημέρα. Φαντάσου να ξεκινά ο εκπαιδευτικός από το γραφείο ή την εφημερία του και να κάνει πέντε λεπτά μέχρι να φτάσει στην τάξη
Τυχεροί μέσα στην ατυχία τους οι εκπαιδευτικοί που επιτέλους στο σχολείο τους φοιτά έναν μαθητής με κινητικά προβλήματα κι αναγκάστηκε ο Δήμος να κάνει το αυτονόητο. Ευτυχισμένοι που γλίτωσαν από τις σουβλιές και μπορούν στα διαλλείματα να πηγαίνουν στο γραφείο, αντί να μένουν μέσα στην αίθουσα προκειμένου ν’ αποφύγουν το ανέβα κατέβα.
Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί τόσο τυχεροί. Γιατί αντίστοιχα προβλήματα υπάρχουν λίγο ως πολύ και στα υπόλοιπα σχολεία που δεν υπάρχει ανελκυστήρας.
Τι κι αν η Ε.Λ.Μ.Ε. Πιερίας ανέδειξε το πρόβλημα πριν από μερικούς μήνες δημοσιοποιώντας σχετικό κείμενο στις 23-10-2016; Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Και εντάξει, για τον εκπαιδευτικό δε νοιάζεται κανείς. Το έχουμε συνηθίσει.
Όμως το πρόβλημα αφορά γονείς και κηδεμόνες, αλλά και απλούς πολίτες με κινητικά προβλήματα ή αναπηρίες, που επισκέπτονται τα σχολεία και δεν έχουν πρόσβαση στη γραμματεία, όπως προβλέπεται για τα άτομα με αναπηρία.
Ακόμα και μαθητές με μόνιμα ή προσωρινά κινητικά προβλήματα (π.χ. σπασμένο πόδι), δεν έχουν πρόσβαση στις αίθουσες διδασκαλίας και στα εργαστήρια φυσικών επιστημών ή πληροφορικής, που βρίσκονται σε όροφο.
Ε τώρα φταίω εγώ, μέρα που είναι να το πω; Ας το πω κι ας πέσει χάμω.
- Καλέ μας άρχοντα, μου φαίνεται ότι είσαι ρατσιστής και καλά θα κάνεις να εφαρμόσεις τον αντιρατσιστικό νόμο.
Γιώργος Βαρδακώστας
