Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα σχολικό πρωτάθλημα. Ας διαλέξουμε στην τύχη ένα άθλημα, π.χ. μπάσκετ. Είναι που λες μία Παρασκευή. Η...
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα σχολικό πρωτάθλημα. Ας διαλέξουμε στην τύχη ένα άθλημα, π.χ. μπάσκετ.
Είναι που λες μία Παρασκευή. Η ομάδα μπάσκετ των αγοριών του σχολείου παίζει προημιτελικό.
Οι μαθητές ζητούν εκδρομή για να πάει όλο το σχολείο να στηρίξει την ομάδα. Εισπράττουν την πρώτη άρνηση.
Μπαίνω την πρώτη ώρα να κάνω μάθημα. Παρόντες οι 7 από τους 21 μαθητές.
- Πού είναι οι υπόλοιποι παιδιά;
- Πήγαν στον αγώνα κύριε.
Για να δούμε τη δεύτερη ώρα. 10 από τους 23. Καλά πάμε.
- Δε ρωτάω πού είναι οι υπόλοιποι. Ξέρω, πήγαν στον αγώνα.
- Μπράβο κύριε. Πώς το καταλάβατε;
Δουλευόμαστε μεταξύ μας μου φαίνεται. Την τρίτη ώρα ακόμα χειρότερα. Πριν σου πω τι έγινε μετά την τρίτη ώρα, ας μείνουμε στις τρεις πρώτες ώρες. Παρόντες είναι οι μαθητές, που έχουν πρόβλημα με τις απουσίες και μερικοί που δεν ενδιαφέρονται για τον αγώνα. Ίσως δεν τους αρέσει το μπάσκετ ή ίσως τους πέφτει μακριά το γήπεδο. Έχει κι ένα ψοφόκρυο έξω!
Και τώρα η ερώτηση. Για να διευκολυνθείς θα είναι πολλαπλής επιλογής:
Έχεις μέσα στην τάξη λιγότερο από τους μισούς μαθητές, από τους οποίους οι πιο πολλοί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το μάθημά σου. Τι κάνεις;
α) «Τιμωρείς» τους παρόντες που δεν έφυγαν κι αυτοί να πάνε στο γήπεδο. Κάνεις σα να μην τρέχει τίποτα και συνεχίζεις κανονικά το μάθημα σου, προχωρώντας παρακάτω. Στο βιβλίο ύλης θα φαίνεται ότι έκανες κανονικό μάθημα.
β) Βάζεις ένα τεστ. Θα έχεις λίγα γραπτά να διορθώσεις και την επόμενη φορά δεν θα μείνει κανένας. Στο βιβλίο ύλης γράφεις «Ολιγόλεπτη γραπτή δοκιμασία» και κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι έγραψαν μόνο 7 μαθητές.
γ) Εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία και κάνεις επανάληψη, λύνοντας τις απορίες των παρόντων μαθητών. Στο βιβλίο ύλης γράφεις «Επανάληψη».
δ) Μιλάς με τους μαθητές για τον αγώνα ή για τις συνθετικές, δημιουργικές εργασίες. Στο βιβλίο ύλης γράφεις «Επανάληψη».
ε) Τίποτα από τα παραπάνω.
Πάμε παρακάτω. Μετά τις 3 πρώτες ώρες έχω 2 ώρες κενό. Μπορώ να ξεκουραστώ, όμως όχι. Μπαίνω στο αμάξι και τρέχω στον αγώνα. Το μισό σχολείο μάλλον είναι εκεί κι αν συμβεί κάτι δεν θα είναι κανείς καθηγητής παρών.
Φτάνω στο γυμναστήριο. Πράγματι το μισό σχολείο είναι εκεί. Σκέφτομαι να πάρω σε μία γωνία τους μαθητές μου που έχασαν το μάθημα για να τους πω επιτροχάδην ότι είπα και στους άλλους στο σχολείο. Μπαα κακή ιδέα, το μετανιώνω αμέσως. Μήπως πρόδωσα την απάντησή μου στην παραπάνω ερώτηση;
Κερδίζουμε τη μάχη της εξέδρας, αφού οι αντίπαλοι μαθητές είναι πιο λίγοι, κερδίζουμε και τον αγώνα. Οι μαθητές χαρούμενοι, τραγουδάνε κάποια επικά συνθήματα από αυτά που ακούς στα γήπεδα τις Κυριακές.
Σήκωσέ το, το τιμημένο
δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω
Η λογοκρισία άλλαξε λίγο το σύνθημα, καταλαβαίνεις τώρα.
Ωχ, σκέφτομαι, θα έχει και συνέχεια το πράγμα. Την άλλη Παρασκευή θα έχουμε τα ίδια. Προς το παρόν, γρήγορα πίσω να προλάβω τις 2 τελευταίες ώρες.
Επτά μέρες μετά. Ημιτελικός. Οι μαθητές ζητούν πάλι εκδρομή. Εισπράττουν τη δεύτερη άρνηση.
Οι περισσότεροι μαθητές δεν απογοητεύονται. Πηγαίνουν εκδρομή μόνοι τους. Στο γήπεδο φυσικά. Από πίσω κι εγώ, μετά τις 3 πρώτες ώρες.
Τι γίνεται εδώ παιδιά; Το γήπεδο εντελώς γεμάτο. Οι μαθητές δύο σχολείων μέσα και άλλων δύο απέξω, περιμένοντας τη σειρά τους για τον δεύτερο ημιτελικό!
Κερδίζουμε τη μάχη της εξέδρας, αλλά ευτυχώς χάνουμε ηρωικά στην παράταση. Το όνειρο τελειώνει, ο εφιάλτης όμως όχι. Θέλεις να μάθεις γιατί; Διάβασε παρακάτω.
Την επόμενη Τετάρτη, κι ενώ έχουν μεσολαβήσει τα καραγκιοζιλίκια των τριών Ιεραρχών, με τους καθηγητές να έχουν προγραμματίσει δραστηριότητες και τους μαθητές απόντες, είναι ο τελικός.
- Ποιος τελικός; Αφού χάσατε.
- Σωστή παρατήρηση. Χάσαμε στα αγόρια. Στα κορίτσια όμως κερδίσαμε!
Οι μαθητές ζητούν πάλι εκδρομή. Πόσες φορές μπορείς να λες όχι στους δεκαεξάχρονους; Άλλωστε είναι κι ο τελικός. Εκδρομή λοιπόν. Περίπατος.
Και τώρα δεύτερη ερώτηση.
Όσοι από εσάς είστε εκπαιδευτικοί σε Γυμνάσια ή Λύκεια, πόσες φορές τα τελευταία χρόνια θυμάστε να κάνατε περίπατο εκτός σχολείου;
α) Καμία φορά.
β) Μία φορά.
γ) Δύο φορές.
δ) Τρεις φορές.
ε) Πολλές φορές.
Όσοι δεν είστε εκπαιδευτικοί και δεν καταλαβαίνετε τι λέμε, ρωτήστε τα παιδιά σας.
Περίπατος λοιπόν. Κανονικός περίπατος. Πώς να διασχίσουν την πόλη 400 μαθητές, χωρίς να πάθει κανείς τίποτα;
Ερώτηση προς μη εκπαιδευτικούς.
Το σχολείο μου είναι σε εκδρομή και εγώ συνοδεύω τους μαθητές. Εσύ, που με παρακολουθείς μέσα από τ’ αμάξι σου με γουρλωμένα μάτια, επειδή σε καθυστερώ για να διασχίσουν οι μαθητές το δρόμο, τι πιστεύεις για μένα; Εκείνη τη στιγμή εργάζομαι, ή μήπως επειδή δεν κάνω μάθημα, τεμπελιάζω και βρίσκω ευκαιρία να λουφάρω; Μην ξεχνάς ότι με πληρώνεις για να είμαι μέσα στην τάξη και όχι για να πηγαίνω εκδρομές. Αν το παιδί σου στο δρόμο για το γήπεδο, κατέβει από το πεζοδρόμιο και το χτυπήσει διερχόμενο όχημα, πιστεύεις ότι έχω ευθύνη;
Πάμε παρακάτω. Στη διαδρομή κάποιοι μαθητές θυμούνται ότι δεν έφαγαν πρωινό και έτσι λοξοδρομούν προς μπουγατσοπωλεία και φαστφουντάδικα. Όμως ο καλός ποιμένας φροντίζει πάντα με το ποίμνιό του και έτσι καταφέρνουμε να τους οδηγήσουμε στο γήπεδο χωρίς σημαντικές απώλειες.
Στο δρόμο που πηγαίναμε μια συνάδελφος αποφασίζει να μας πει μια ιστορία. Αν βαριέσαι τις ιστορίες, μπορείς να πηδήξεις τις επόμενες 3 παραγράφους. Διαφορετικά, μείνε μαζί μας ν’ ακούσεις και συ την ιστορία.
"Θυμάμαι ήμουν στο Λύκειο. Καλή μαθήτρια, δεν έκανα ποτέ κοπάνες. Ήμασταν σε εκκλησιασμό, αλλά το σχολείο είχε αγώνα. Έχει φύγει όλη η τάξη και έχω μείνει μόνο εγώ με δυο συμμαθήτριές μου. Με τα πολλά με πείθουν, και παρά το ότι δεν ήθελα να πάω στον αγώνα την κοπανάμε μαζί.
Την επόμενη μέρα στη πρωινή σύνταξη ο Διευθυντής λέει: «Όσοι φύγατε χθες από την εκκλησία να έρθετε αύριο με τους κηδεμόνες σας». Εγώ δεν τολμούσα να το πω στον πατέρα μου. Την επόμενη μέρα το ίδιο και τη μεθεπόμενη επίσης. Κάθε μέρα μειώνονταν οι μαθητές που δεν είχαν φέρει τους γονείς τους, μέχρι που μείναμε 10 άτομα.
«Εσείς οι 10 μην κάνετε τον κόπο να μπείτε μέσα. Αποβολή και έρχεστε μόνο με τους γονείς σας». Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν μου είπε τίποτα, όμως στη ζωή μου δεν θυμάμαι πιο ντροπιαστική σκηνή από αυτή που ο πατέρας μου με σκυφτό κεφάλι άκουγε το κήρυγμα του Διευθυντή. Τον θυμάμαι σαν τώρα να ψελλίζει «τι να σας πω δίκιο έχετε, δίκιο έχετε». Άσε που στο τρίμηνο ο Θεολόγος μου κατέβασε 5 μονάδες το βαθμό."
Με τα πολλά φτάνουμε στο γήπεδο. Μαθητές και καθηγητές μαζί στην εξέδρα. Ο τελικός των κοριτσιών δεν σηκώνει κριτική. Κερδίζουμε χαλαρά με 50 πόντους διαφορά. Τα κορίτσια μας, σηκώνουν ένα τεράστιο κυπελλάκι, στο οποίο δεν μπορείς να πιείς ούτε καφέ εσπρέσο. Δεν πειράζει όμως. Συμβολικά είναι αυτά. Και ίσως το μικρό κύπελλο κάτι να συμβολίζει κι αυτό.
Το σχολείο μου αποχωρεί, εγώ παραμένω. Ο τελικός των αγοριών ακολουθεί. Να σου πω την αλήθεια, όλα όσα διάβασες ήταν εισαγωγή. Ο τελικός είναι όλα τα λεφτά. Στο κάτω κάτω για να καταφέρεις να φτάσεις στον τελικό χρειάζεται καλή προετοιμασία.
Το γήπεδο ασφυκτικά γεμάτο. Κανένα από τα δύο σχολεία δεν βρίσκεται σε εκδρομή, οπότε μπορείς να καταλάβεις, πόσοι μαθητές έχουν μείνει πίσω για μάθημα.
Από τα μεγάφωνα ακούγεται μία σοβαρή φωνή να λέει:
- Εάν πέσει έστω και ένα χαρτάκι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο αγώνας θα διακοπεί αμέσως.
Ωχ, κάποιος μόλις έκανε ένα τεράστιο λάθος. Όταν λες σ’ έναν έφηβο τι να μην κάνει, είναι σα να του λες να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ευτυχώς, σκέφτομαι, η φωνή περιορίστηκε στα χαρτάκια και δεν είπε τίποτα για κροτίδες και καπνογόνα. Μπορεί και να τη γλιτώσουμε.
Ο αγώνας ξεκινάει και τι νομίζεις ότι γίνεται; Ναι, καλά το κατάλαβες. Δισεκατομμύρια χαρτάκια και ρολά από ταμειακές μηχανές εκτοξεύονται απ’ όλες τις γωνιές του γηπέδου και καλύπτουν εντελώς τον αγωνιστικό χώρο.
Ο αγώνας διακόπτεται, αλλά ευτυχώς όχι οριστικά. Τα χαρτάκια μαζεύονται στις άκρες του γηπέδου, ακριβώς μπροστά από τους «φιλάθλους», ώστε άμα θέλουν να τα μαζέψουν και να τα ξαναχρησιμοποιήσουν! Ακούγεται και μια χλιαρή προειδοποίηση από τα μεγάφωνα και ο αγώνας επιτέλους ξεκινά.
Η μπάλα πάνω κάτω, ώσπου ξαφνικά …
Φρρρρ, φρρρρ … σφυρίζει ο διαιτητής. Φάουλ.
Η μία κερκίδα όμως έχει διαφορετική άποψη:
- Ουουουουου
Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε; Σε γήπεδο βρισκόμαστε. Μήπως δίδαξε κανείς στους μαθητές πριν έρθουν στο γήπεδο, πώς να συμπεριφέρονται κόσμια; Πρώτα γίνονται οπαδοί και μετά φίλαθλοι. Για την ακρίβεια, φίλαθλοι μάλλον δεν γίνονται ποτέ. Μόνο οπαδοί. Άλλωστε ένας σχολικός αγώνας προσφέρει όλες τις συγκινήσεις ενός κανονικού αγώνα και επιπλέον είναι και τζάμπα.
Πράγματι, το γιουχάισμα φαίνεται σε όλους φυσιολογικό. Σε όλους εκτός από έναν. Τον διαιτητή. Αγριοκοιτάει προς την κερκίδα Δε λέει τίποτα, ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε τι θα έλεγε, αν μιλούσε.
Όσο τον κοιτάω όμως, κάτι μου θυμίζει. Βρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω; Σε σχολείο δεν είναι γιατί θα τον θυμόμουν, αφού χάρη στα συνδικαλιστικά, γυρίζουμε όλα τα σχολεία. Πού θα πάει, θα τον θυμηθώ.
- Φρρρρ, φρρρρ … ξανασφυρίζει ο διαιτητής. Φάουλ πάλι.
- Ουουουουου και πάλι από την κερκίδα.
Ίσως κάποιος να είπε κάτι. Μάρτυς μου ο Θεός, δεν άκουσα τίποτα, αν και ήμουν δίπλα. Ωστόσο ο διαιτητής είναι μικρότερος από μένα και έχει βιονική ακοή. Διακόπτει τον αγώνα και αγριεμένος πλησιάζει στην εξέδρα. Απειλεί να διακόψει τον αγώνα.
Όχι, κάντο αν τολμάς. Κάντο να δεις τι θα γίνει.
Μωρέ ποιον μου θυμίζει; Τώρα σε θυμήθηκα. Εσύ δεν είσαι που από τότε που διορίστηκες, δεν μπήκες ούτε μία φορά σε τάξη και είσαι συνεχώς αποσπασμένος στο γραφείο του τοπικού μας βολευτή; Και ως γνωστόν οι βολευτές μας διαλέγουν πάντα τους πιο άξιους. Γι’ αυτό απ’ όλους τους γυμναστές του νομού, είσαι ο μοναδικός άξιος να διαιτητεύεις κάθε χρόνο στους σχολικούς αγώνες.
Έτσι εξηγείται επίσης, που δεν έχεις ιδέα πώς να συμπεριφέρεσαι στους έφηβους μαθητές και νομίζεις ότι το τσαμπουκαλίκι είναι η σωστή παιδαγωγική στάση. Για όποιον δε γνωρίζει, οι διαιτητές και οι γραμματείες των μαθητικών αγώνων πληρώνονται έξτρα.
Ο αγώνας κάποια στιγμή τελείωσε. Δεν υπήρξαν επεισόδια, πέρα από την ανταλλαγή συνθημάτων κατά τη διάρκειά του. Εντάξει, έπεσε και μια κροτίδα στο τέλος και κοπριά στα λάχανα. Άλλωστε μιλάμε για μια μικρή επαρχιακή πόλη, που οι μαθητές γνωρίζονται μεταξύ τους. Φοιτούν σε διαφορετικά σχολεία, αλλά πηγαίνουν στα ίδια φροντιστήρια, διασκεδάζουν στα ίδια μαγαζιά, ζευγαρώνουν μεταξύ τους.
Ωστόσο φήμες λένε ότι σε άλλες πόλεις είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι μόνο τώρα, αλλά και από τότε που ήμασταν εμείς μαθητές.
Για να αποφύγω τα βρισίδια, σου λέω ότι όσα διάβασες, είναι εντελώς φανταστικά και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Όποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του στο παραπάνω κείμενο, απλά έχει τη μύγα.
Δεν κρατιέμαι όμως και πριν σ’ αφήσω θα στο πω. Μερικές φορές, διαβάζεις κάποιο κείμενό μου κι εκνευρίζεσαι. Σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και θέλεις να μου ρίξεις μια σφαλιάρα. Άλλες φορές πάλι αισθάνεσαι το ίδιο χωρίς να διαβάσεις το κείμενο, απλά επειδή κάποιος σου το μετέφερε όπως ήθελε αυτός.
Σε κάθε περίπτωση μην κρατιέσαι. Θυμήσου τον Θεμιστοκλή. Πάταξον μεν, αλλά εν πάση περιπτώσει άκουσον δε, μήπως κι αλλάξει κάτι. Κι αν κάποια στιγμή διαπιστώσεις ότι είχα δίκιο σε κάτι από όλα αυτά, μη ντραπείς να το παραδεχθείς.
Γιώργος Βαρδακώστας
