Το κείμενο που ακολουθεί αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για το σχολείο μου. 1ο ΓΕ.Λ. Κατερίνης. Έχουν περάσει δύο βδομάδες...
Να το γράψω ή να μην το γράψω; Μήπως θεωρηθώ εθνικιστής ή πατριδοκάπηλος; Άσε μια βδομάδα ακόμα. Να σιγουρευτούμε ότι δεν έτυχε.
Σήμερα, έχουν περάσει τρεις Δευτέρες και ξέρω ότι δεν έτυχε. Απλά πέτυχε.
Ήταν λοιπόν πριν από τρεις Δευτέρες. Το ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας. Ασθμαίνοντας, όπως κάθε πρωί, έφτασα στο σχολείο. Πρωινή σύνταξη και προσευχή.
Για να πάρεις μια εικόνα, πρόκειται για ένα κεντρικό σχολείο της πόλης με παιδιά αστικών οικογενειών, λίγα παιδιά από χωριά αλλά και κάποια παιδιά οικονομικών μεταναστών.
Παρότι για πολλούς η ώρα της προσευχής είναι μια ιερή στιγμή, για τους υπόλοιπος είναι μια ευκαιρία για γιορτή. Πηγαδάκια, κουβεντούλα, αργοπορημένοι μαθητές, που προσέρχονται, χωρίς να τους ενδιαφέρει τι ακούγεται εκείνη τη στιγμή από τα μεγάφωνα του σχολείου.
Για να μην το παρεξηγήσεις, θα πρέπει να σου ότι η ίδια εικόνα επικρατεί σε όλα τα κεντρικά σχολεία από τα οποία έχω περάσει, χωρίς να παίζει ρόλο αν πρόκειται για Γυμνάσιο, Γενικό Λύκειο ή ΕΠΑ.Λ. Καλύτερη είναι σαφώς η εικόνα στα περιφερειακά σχολεία, όπου οι μαθητές δείχνουν μεγαλύτερο σεβασμό την ώρα της προσευχής.
Κάποια στιγμή η προσευχή τελειώνει και το λόγο παίρνει ο Διευθυντής.
- Παρακαλώ τα μέλη του δεκαπενταμελούς να έρθουν μπροστά.
Ωχ, σκέφτομαι, τι έγινε πάλι; Το ίδιο με μένα φαίνεται να σκέφτηκαν και τα μέλη του δεκαπενταμελούς, γιατί εμφανίστηκαν μόνο 4-5 μαθητές. Εντάξει υπάρχουν και κάποιοι στους οποίους το ξυπνητήρι αργεί να χτυπήσει κάθε μέρα.
Ο Διευθυντής συνεχίζει:
- Υπήρξε ένα αίτημα εκ μέρους του δεκαπενταμελούς να γίνεται έπαρση και υποστολή της σημαίας. Μιας και μια τέτοια διαδικασία προβλέπεται θα ξεκινήσουμε από σήμερα. Παρακαλώ όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο.
Ωχ, ωχ θα γίνουμε ρεζίλι σκέφτομαι και τη σκέψη μου αυτή την άκουσε και ο συνάδελφος δίπλα μου, που σημαίνει ότι ή την έκανα φωναχτά ή ο συνάδελφος έχει τηλεπαθητικές ικανότητες.
Τις επόμενες στιγμές πέρασαν από μπροστά μου μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εικόνες από διάφορες στιγμές της ζωής μου. Θυμήθηκα το ρίγος που με διαπερνά κάθε φορά που ακούω τον εθνικό ύμνο είτε με αφορμή κάποιο αθλητικό γεγονός είτε στις εθνικές εορτές.
Στο μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, ήρθαν τα αμερικανάκια. Μία τεράστια χώρα, ένα συνοθύλευμα διαφορετικών λαών, με διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές θρησκείες. Όμως μία σημαία ένας εθνικός ύμνος. Κι ας μην σκλαβώθηκαν ποτέ κι ας μη χρειάστηκε ποτέ να πολεμήσουν για τη σημαία αυτή σε αμερικανικό έδαφος.
Πόσο διαφορετικοί είμαστε εμείς; Και λαμβάνοντας υπόψη την εικόνα του σχολείου κατά την ώρα της πρωινής προσευχής, αλλά και στις σχολικές γιορτές, είμαι σίγουρος ότι το εγχείρημα θα καταλήξει σε φιάσκο. Και μόνο στην σκέψη εκνευρίζομαι.
Και εκεί κάπου γίνεται το αναπάντεχο. Ο εθνικός ύμνος ξεκινά. Και ο παραμικρός ψίθυρος σταματά. Με χαμηλή φωνή στην αρχή, αλλά με πιο δυνατή στη συνέχει όλοι οι μαθητές τραγουδούν τον εθνικό ύμνο!
Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα. Με το ζόρι συγκράτησα ένα δάκρυ. Πόσο άδικος ήμουν!
Συγνώμη παιδιά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Με κάνατε πραγματικά περήφανο, που είστε μαθητές μου.
Τώρα εσύ φίλε αναγνώστη μπορείς να βγάλεις ό,τι συμπεράσματα θέλεις. Μη βιαστείς όμως. Για την ιστορία να σου πω ότι στο σχολείο, τόσο ανάμεσα στους μαθητές, όσο και στο σύλλογο διδασκόντων εκπροσωπούνται όλες οι πολιτικές τάσεις.
Γιώργος Βαρδακώστας
