Μωρό μου θυμάσαι μια φορά κι έναν καιρό; Βουτούσαμε κάτω από τα στρώματα και του δίναμε και καταλάβαινε. Και τρεις και τέσσερις και πέντ...
Εμ βέβαια πού να θυμάσαι; Μοιάζει σα να ήταν σε άλλη ζωή.
Όταν έμεινες έγκυος έκατσα και τα ζύγισα.
Από μαγειρική ήσουν σκατά. Ήσουν όμως ευχάριστη. Γελούσες με το χιούμορ μου. Ακούγαμε (υποτίθεται) πάνω κάτω την ίδια μουσική και το κρεβάτι ήταν φοβερό.
Ήμουν πάντα εναντίον του γάμου.
Δε βαριέσαι; Αν μου πέφτει μία γυναίκα, μπορεί να είναι αυτή. Όταν είσαι νέος δε σκέφτεσαι σωστά. Εντολές δίνει το κάτω κεφάλι. Θα έπρεπε η ζωή να ξεκινάει ανάποδα σαν τη διαφήμιση της Mercedes. Ο λαός το λέει αλλιώς. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Τουλάχιστον όμως στο κομμάτι που αφορά το κάτω κεφάλι, ο γάμος έμοιαζε να είναι μία μόνιμη λύση. Ήταν ένα από τα λίγα σημεία, όπου η σύγκριση παντρεμένος-εργένης έβγαζε χαλαρά νικητή τον παντρεμένο. Τουλάχιστον θα σταματήσω να είμαι κυνηγός. Θα σταματήσει το πάνω κεφάλι να περιστρέφεται σαν περισκόπιο στη θέα κάθε θηλυκού. Μπορεί να μην υπάρχει εναλλαγή στα πρόσωπα, όμως υπάρχει «σιγουριά» και «σταθερότητα».
Έτσι σκέφτεσαι όταν είσαι νέος. Σχεδιάζεις το αύριο με τα δεδομένα του σήμερα. Πριν το κάνεις όμως, ρώτα και κάποιον που ξέρει. Δεν μπορεί. Κάποιον παντρεμένο φίλο θα έχεις, που θα σε νοιάζεται πραγματικά.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο έγγαμος βίος. Δύσκολα τα πράγματα. Όμως τουλάχιστον κάτω από τα σκεπάσματα επερχόταν τελικά η ηρεμία. Απαραίτητη για να μπορέσεις να βγάλεις την επόμενη μέρα.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ξεγελάστηκα. Φαινόταν ότι και μετά τον γάμο η ερωτική ζωή θα ήταν πάνω κάτω όπως και πριν. Σταδιακά όμως από το «κάθε μέρα τουλάχιστον μία φορά», περάσαμε στο «μέρα παρά μέρα» και σύντομα στο «μόνο το Σαββατοκύριακο … εκτός απροόπτου». Και τα απρόοπτα σιγά σιγά αυξανόταν. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ενώ αρχικά ήταν κάτι που το κάναμε μαζί και το ευχαριστιόμασταν, στη συνέχεια εξελίχθηκε σε κάτι, που το προσέφερες εσύ σε μένα και μάλιστα με ανταλλάγματα.
- Όχι, δεν μου συμπεριφέρεσαι σωστά.
- Όχι δεν μ’ αγαπάς πια.
- Δε σκέφτεσαι τα δικά μου «θέλω».
- Δε βοηθάς στο σπίτι.
- Θυμάσαι πριν από 15 χρόνια τι μου είχες κάνει όταν είχαμε πάει στη Λευκάδα;
Μμμ αυτό είναι η κρεβατομουρμούρα, που λένε; Βρε μπας και είναι προτιμότερο να γυμνάσω λίγο το χέρι; Οι περισσότεροι φίλοι μου ούτε αυτό δεν κάνουν. Απλά το πήραν απόφαση. Εκτός από κάποιους λίγους, που επέλεξαν να εξασκήσουν το σπορ αλλιώς. Και στην τελική είναι ο πιο ευτυχισμένοι. Εμείς οι υπόλοιποι, παρακαλάμε να ήμασταν ευνουχισμένοι.
Με τα χρόνια η «εκτόνωση» περιορίστηκε στο «μόνο την Κυριακή» και αυτό υπό προϋποθέσεις. Η μία εβδομάδα έγινε δύο ή τρεις ή έξι. Φυσικά μπορείς απλά να πεις «δεν θέλω» ή «δεν με ελκύεις πια» ή οτιδήποτε κοντά στην πραγματικότητα. Όμως όχι. Εσύ επιλέγεις τη γυναικεία προσέγγιση. Μόλις φτάνει η ώρα, που ο άλλος περιμένει σαν σκυλάκι με τη γλώσσα απ’ έξω για να του πετάξεις το κοκαλάκι, δημιουργείς μια τεχνητή κρίση. Έναν καυγά.
«Αν τολμά τώρα ας με πλησιάσει. Ε, και πού ξέρεις; Μπορεί σιγά σιγά να το πάρει απόφαση και να με αφήσει ήσυχη»
Είμαι απότομος μωρό μου; Εκνευρίζομαι εύκολα; Φωνάζω; Ναι ξέρω. Δεν ήμουν έτσι παλιά. Δεν φταις εσύ. Όλοι οι άλλοι φταίνε και κυρίως εγώ, που δεν κάνω ότι οι άλλοι. Οι δικές μου οι ορμές παρέμειναν. Οι δικές σου εξατμίστηκαν. Τις έφαγε η μαρμάγκα. Ή απλά τις χαίρεται άλλος.
Στο στρατό λέγαμε μεταξύ αστείου κι σοβαρού ότι μας έριχναν στο φαγητό αντιγκαβλωτικά. Δεν μπορούσαμε αλλιώς να εξηγήσουμε την έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες, που ήμασταν κλεισμένοι μέσα.
Αν όμως πράγματι υπάρχουν τέτοια φάρμακα θα έπρεπε να τα παίρνουν οι άντρες καθώς μεγαλώνουν. Διαφορετικά, αν οπωσδήποτε θέλουν να παραμείνουν πιστοί στο στεφάνι τους (τρομάρα τους) θα αποκτήσουν σταδιακά υπερβολική δύναμη στο ένα από τα δύο χέρια. Άσε που μπορεί να κολλήσουν και κανένα ιό.
Μη φανταστείς κανονικό ιό. Από τους άλλους που κολλάνε οι υπολογιστές, όταν ο φουντωμένος ιδιοκτήτης τους μπαίνει φουριόζος σε σελίδες που δεν πρέπει, αφού προηγουμένως έχει εξαντλήσει τις επιλογές που δίνει η φαντασία..
Η άλλη λύση βέβαια είναι να ρισκάρουν να κολλήσουν κανονικό ιό.
Το πάνω κεφάλι έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να περιστρέφεται και πάλι σαν περισκόπιο και μάλιστα ακόμα και σε περιπτώσεις, που παλιά δεν υπήρχαν ούτε καν ως αστείο. Πρέπει τώρα στα γεράματα να ξαναγίνω κυνηγός. Και μάλιστα σαβουροκυνηγός. Μόνο που τώρα η φαλάκρα και οι πατσοκοιλιές δε βοηθάνε. Και τα οικονομικά είναι χάλια. Μήπως πρέπει να σκεφτώ στα σοβαρά την περίπτωση του ευνουχισμού;
Μέχρι να το πάρω απόφαση, ας τραγουδήσουμε παραφρασμένο το τραγούδι του Μηλιώκα.
- Το Σάββατο μπορείς;
- Όοχι. Όοχι.
- Την Κυριακή μπορείς;
- Όοχι. Όοχι.
- Χριστούγεννα μπορείς;
- Όοχι. Όοχι.
- Τότε να βρω κάποια άλλη που μπορεί και θέλει.
- Μα αυτή είναι δέκα φορές χειρότερη από μένα.
- Ναι αλλά είναι εύκαιρη και δεν με πρήζει. Άντε γεια.
Γιάννης Μηλιώκας & Γλυκερία - Κάπου θα συναντηθούμε
